2010, ഒക്ടോബർ 13, ബുധനാഴ്ച
2010, ഒക്ടോബർ 5, ചൊവ്വാഴ്ച
Nirmohi Akhara ready for out-of-court settlement
Submitted by admin4 on 5 October 2010 - 2:45pm
Posted in
By IANS,
Lucknow : Close on the heels of the initiative taken by 90-year-old Hashim Ansari for a negotiated settlement on the Ayodhya issue, the Nirmohi Akhara too has expressed its inclination to talk and resolve the dispute once and for all.
"I welcome the initiative taken by Mahant Gyan Das and Hashim Ansari and will be only too glad to be a party to the move for bringing the dispute to an amicable settlement and avoid another unending court battle," Nirmohi Akhara chief Mahant Bhaskar Das told IANS Tuesday over telephone from Ayodhya, about 130 km from here.
[TCN Photo]
Significantly, while Ansari was the first Muslim to stake a legal claim to the Babri Masjid after it was usurped by Hindu mobs on the night of Dec 22-23, 1949, it was the Nirmohi Akhara which sought legal right to offer prayers at the disputed site way back in 1885.
It was Ansari who took the first step towards initiating a process of reconciliation instead of proceeding straight to the country's apex court in appeal against the Sep 30 order of the Allahabad High Court.
The court split the disputed land into three parts - one going to the contending Muslim group and the other two to be shared by two Hindu groups involved in the legal battle.
Ansari's talks with Mahant Gyan Das, president of All India Akhara Parishad and head of Ayodhya's Hanuman Garhi temple, on Sunday helped in breaking the ice.
And what followed Monday was yet another positive move, with Nirmohi Akhara chief Mahant Bhaskar Das too expressing his desire to join the reconciliation bandwagon.
Bhaskar Das, 81, said he was confident that very soon many prominent holy men of Ayodhya would join the dialogue process with local Muslims and other contestants in the case.
While he declined to divulge the names of those with whom he claimed to have got in touch, sources close to him confirmed that he had mooted the idea to a few leading Ayodhya holy men.
They include Mahant Nrtiya Gopal Das, who heads the Ram Janmbhoomi Trust, the body entrusted with the task of building the proposed temple.
The move is likely to witness much opposition from the Sunni Central Waqf Board, whose counsel and Babri Masjid Action Committee (BMAC) convenor Zafaryab Jilani has taken serious affront to Hashim Ansari's initiative.
"Ansari is just an individual litigant; he is no authority on behalf of the Waqf Board which is the key contestant," he said.
Measured response post-Ayodhya verdict: Time to rejoice
Submitted by admin4 on 5 October 2010 - 12:40pm
Posted in
By Sarfaraz Mulla "Saif",
A long wait comes to an end. It took 60 years for the courts of Lucknow to pronounce the judgement regarding ownership of a land claimed by Hindus and Muslims. The judgement brings hope and some disappointment to vast majority of Indian Muslims. Left at loss by communal and pseudo-secular parties and indecisive leadership, Muslims as a community had pinned their hope in Indian Judiciary.
The verdict in itself is confusing to say the least and is being criticised for the manner it was pronounced. The judgement dismisses the claims of Sunni Wakf Board (read Muslims) and Nirmohi Akhara, the two plaintiffs that are known to have been using Masjid and its surrounding corridors for centuries.
Babri Masjid was built in 1528 and Muslims prayed at that same place for about 425 years, till Hindus staked claim in late 1940s. Considering the fact that this case in essence was a title suit, distinguished judges have played a trick of sorts by legitimising the claims of Hindu-Mahasabha members, who placed idols in the nights of 1949, while ignoring the claims of Muslims and Nirmohi Akhara by dismissing their petitions “Barred by time”. To add chaos-to-confusion, the disputed land is to be divided between all three plaintiffs -- two of them have owned or used it and the other that claims it to be a matter of “faith”.
The Sunni Wakf Board lawyer’s immediate response was this ruling will not go unchallenged in Supreme Court, however what is commendable though is in spite of the verdict not being entirely in favor of Muslims, or for that matter favors none, response till now has been “measured”..
Prior to understanding the possible reasons of cautious response, let’s revisit short history of this long tale.
India as a country has witnessed no mass movement post Independence of scale as large as Ram-Janmabhoomi that brought down Babri Masjid in the year 1992, by an unruly mob of kar-sevaks. Rath-Yatra was led by .L.K. Advani, then a Hindu hardliner and a Hindu-mascot. The Ram-Janmabhoomi movement was widely supported by all members of Sangh Parivar, that culminated in the demolition of a mosque that stood ground for more than 400 years as per historical records.
While the structure of Babri Masjid was being razed to the ground, Congress government at the Centre led by P.V. Narsimha Rao was unmoving. As per reports available, Centre relied on “promises” made by State Government, that itself was ruled by BJP with Kalyan Singh as its Chief Minister. In a recent programme on a leading news channel, a prominent journalist acknowledged that the day after demolition he called Central Home Minister S.B. Chavan at 7 am & the response was he was still “sleeping”. It is an undeniable fact that Central Government’s inaction & UP state government’s apathy was responsible for razing the structure to the ground.
Following are few of the possible reasons for a non-provocative, restrained and measured response by majority of Indians:
Fear factor: During & after the demolition of Babri Masjid, there were widespread communal riots in Muslim populated areas in especially in Northern India & Mumbai. Neither have the wounds of Godhra riots completely healed. Also, as it happens after almost every communal riots, as an act of clean-up, Muslim youths from urban-poor areas are rounded up in police lockers & are tortured immensely. Muslims, by all means do not want to relive the harrowing experiences of staying in refugee camps in their own country!
Deteriorating influence of Sangh Parivar: RSS, VHP, Bajrang Dal, BJP & its saffron allies viz Shiv Sena wielded a greater influence at the pinnacle of mass-mobilization of kar-sevaks & visual incarnation of Lord Ram in the form television serial “Ramayan” provided enough reasons for the people at that time to relate to an emotive cause. However Sangh Parivar lost its clout once its political face BJP came to power in 1999 & could do nothing to build a promised Ram Temple at the proposed site during its 5 year tenure. BJP positioned itself as a “party with a difference”, nevertheless proved to be “party of several differences”, with its members & allies caught in scams, scandals & controversies. “India Shining” movement came as a cropper, an acknowledgement that BJP had lost its base among the masses.
There has been no-let up for other organizations of Sangh Parivar as there were demands to ban Bajrang Dal for its criminal activities & is lying low since then. Also, added to the fact that few of RSS’s own members are being investigated for terrorist activities such as bomb blasts in Masjids & Muslim dominated areas, is at the brink of itself being labeled as a terrorist organization have brought a sense of calm.
Post-liberalization era: Early 90’s saw a strategic shift in economic policies of the country. India in last two decades has witnessed a tremendous inflow of foreign capital & has risen to the occasion by trying to compete with China. As economies in the west are coming to a stand-still & an unprecedented recession since 1920’s, India with its more than a billion population, provides itself as an attractive destination. IT outsourcing has brought charm to its highly popular “talent-pool”. Brain-drain of early 1960’s & 70’s has worked in its favor as the tide is flowing in the reverse direction.
Generation Next: Generation next envisages of a developed India by 2020. A generation that is inspired by ignited minds as that of A.P.J. Abdul Kalam, Amir Khan & A.R. Rehman, religious identities are put in the back-burner. Indian youth identifies itself more with cool gadgets, buzzing motors & discotheques, there is very little time for idiosyncrasies for the sake of religion. The new generation is far less emotive & competes fiercely in the Globalized Flat World.
Sense of Maturity: To sum it up, Indians have witnessed far more “Communal riots, terrorist attacks, bomb blasts & to make matter worse corruption, judicial delays & government apathy”. Past generation carried with itself the burden of after-partition riots, a sense of lose & despair, however along the journey of resurgent India, there is a consistent effort to “let-go” its next generation of that burden. Sense of restraint was not only evident in the post-judgement speeches of RSS Chief Mohan Bhagwat, Hindu-hardliner & controversy prone Narendra Singh Modi, sense of maturity was displayed by otherwise ever-anxious, exaggerating & hyperbolic Indian Media. As “Inclusive Development” & “Effective Governance” are the new mantra of assertive Central Government, a well-prepared nation in-terms of availability & deployment of paramilitary forces and the implementation of simple though effective measures such as appealing to the nation by none other than Prime Minister, banning of services like bulk SMS & restraining leaders from giving provocative speeches did certainly help.
Irrespective of the judgement being challenged in Supreme Court, its acceptance as it is or any other compromise, thanks for the prevailing sanity, it’s time for India to “Rejoice”.
Lessons from the Babri Masjid saga and the road ahead
Submitted by admin4 on 5 October 2010 - 11:07am
Posted in
By Ayub Khan,
The ruling of Allahabad High Court on the title ownership of the land were Babri Masjid was located has left the Indian Muslim community dazed and confused. A number of voices from within and outside the community have been advancing the merits of a variety of options that the community can choose from. These range from surrendering all claims in the name of creating goodwill to the stance that not even an inch of the site could be conceded. As these competing options battle it out it may be a good idea to probe if any lessons and generalizations can be gleaned from this entire saga. A few are offered below.
Leadership Deficit
There appears to be general consensus within the Indian Muslim community, from the Irani hotels of Hyderabad to the comfortable drawing rooms of Noida, that there is no such thing as a national level Muslim leadership in the country. This much was accepted by Syed Shahabuddin of All India Majlis-e-Mushawarat who recently said in an interview: ‘There is no such thing as a Muslim leadership.’ The problem has become acute in the light of the court decision as the masses now realise that they are now ‘leaderless.’
Those who lay claims to leadership are often personalities with local influence, intellectuals with no mass based support, and religious scholars who represent certain sects and ideologies. In addition, there are pseudo-leaders who have neither the influence among the masses nor the intellectual acumen but have the right connections in the political parties.
None among the above claimant groups can be called a true leader of the community whose support cuts across sectarian, ideological, and political fault lines. As a group these elites have collectively failed the community.
The solution to this problem is complex. But for starters the national organizations can begin by revamping their respective structures. The first thing should be to weed out the dalals from national organizations like the All India Muslim Personal Law Board. A number of wheelers and dealers have made their way into the organization whose sole aim is personal advancement on the backs of the community. They have been using their membership of the board for personal benefit like getting appointed to lucrative government commissions, getting murder charges cleared, etc. The sooner they are shown the door the better.
Secondly, these organizations should reflect the true demographic diversity of the community. Inclusion of youth and women is vital if these organizations are to successfully face future challenges. Candidates from these groups have to be cultivated from the bottom up by providing leadership and personality development coaching.
Politicization of purely religious issues can be fatal
It has become glaringly evident now that the Muslim leadership fell into the trap set up by the Hindutva forces by unwittingly, and probably unconsciously, helping them in politicising this issue. The Hindutva forces initiated the politicisation of the Babri Masjid dispute in order to gain electoral benefits. They might have been hampered in their attempts if the emerging leadership hadn’t succumbed to their machinations. But unfortunately they did. They also stand guilty of combining the Shah Bano controversy with the Mandir-Masjid dispute.
Prof. Tahir Mahmood, in his memoirs, writes that he warned a veteran Muslim leader against doing so but he was rebuked. He writes, “In my opinion the Babri mosque dispute was indeed a local issue which Muslim religious leaders later turned into a national---and Hindu politicians misusing Hinduism into an international issue.”
Such wise counsel went unheeded and the community now has to bear the consequences.
Abandonment of rights will embolden the fascists
There are well meaning individuals who have called on the Muslims to give up their claims and pave the way for the construction of grand temple. This course of action is tantamount to communal suicide as this will further embolden the fascists in the country who now think that they are being rewarded for their heinous actions.
In any case giving up the rights will not solve the issue. The Vishwa Hindu Parishad has demanded that the now that the court had delivered its ruling the Muslims should give up Kashi and Mathura.
In any case giving up the rights will not solve the issue. The Vishwa Hindu Parishad has demanded that the now that the court had delivered its ruling the Muslims should give up Kashi and Mathura.
While asking Muslims to give up their claims none of these worthies whether it be Acharya Giriraj Kishore and Ashok Singhal or the sophisticated Arun Jaitley or Ravishankar Prasad are willing to offer anything in return.
The best thing under these circumstances for the Muslim community will be to proceed with this case to the Supreme Court and accept the final verdict. Let there be no mass mobilization on the issue any more.
Create Awareness
Throughout the Babri Masjid saga the Muslim intelligentsia, scholars, and leaders did not adopt a pro-active approach in creating awareness about Muslim history. They remained content with the research provided by scholars of repute like Romila Thapar, etc.
In direct contrast, the pro-temple movement utilized a large number of scholars to churn out tomes of their biased and grossly unscientific versions of history to support their claims. They carried this propaganda in the academia as well as in the public. Resultantly, we now have a situation where a significant number of people believe that Muslims were destroyers of temples and persecutors of Hindus.
This propaganda succeeded in creating the impression that this conflict is essentially about latent Hindu grievances which have been nurtured for centuries. In contrast, Muslims have nothing to complaint about. This half-truth and grossly inaccurate version of history neglects the fact that the Muslims have equally suffered in India since time immemorial. There is documentary evidence to show that hundreds of mosques were destroyed by Hindu rulers, Sikh soldiers, Parsis, and foreign colonists. Hundreds more have been destroyed, desecrated, or occupied since 1947.
Everyone associates Mahmood, Babur, and Aurangzeb with temple destruction. But no one seems to know that the Portuguese General Afonso De Albuquerque had destroyed scores of mosques in 1507. No one remembers that soldiers of the Kakatiya Dynasty indulged in destroying and desecrating mosques despite being in alliance with the Adil Shahis. No one remembers that in the thirteenth century the Parsis in the Cambay had instigated the Hindus to demolish the minaret of a mosque and burn it to ground. No one remembers that Sikh soldiers had occupied the Jame Masjid in the aftermath of 1857 and converted it into horse stables. Such examples abound but Muslims took no serious interest in uncovering and publicising these instances.
Doing so would have taken the winds out of the sails of the Hindutva movement’s attempts to stoke fires based on artificially constructed historical memories.
It is about time that Indian Muslims do their home work and correct the half-truth versions of history.
Ayodhya dispute: Let’s change the equation
Submitted by admin on 4 October 2010 - 8:11am
Posted in
By Kashif-ul-Huda, TwoCircles.net
The thinking is near unanimous among Muslims; Babri Masjid verdict should be appealed in the Supreme Court. Indeed, the case should go to India’s highest judiciary body and all arguments should be made and heard because Allahabad High Court’s faith-based ruling has implications for not only Muslims but India as a whole. For this and some other reasons, the pleading group in the Supreme Court doesn’t need to be a Muslim group at all. In fact, by not being a party to this case, Muslims set to gain more.
From the night of December 1949, when idols were first placed in the mosque in an act of vandalism to the day of December 1992, when the Babri Masjid was demolished and even after that Muslims of India have always been on the side of law. Imam of Babri Masjid, when he was informed of the placement of idols, did not take the law in his hand rather he went to the local police. Since then, Muslims have pleaded their case patiently in the court of law and hoped for the best. It was their firm belief in Indian Constitution and judiciary that had them waiting for the justice for 60 years.
Photo by Mumtaz Alam Falahi, TwoCircles.net
Indian Muslims have little confidence in police, administration, media or people claiming to be their leaders but their full trust in judiciary, even with its slow movement, was what kept them going. Be it the case of communal riots, fake encounters, or arrests of youths on terror charges- Muslims always cooperated with inquiry commissions and Indian courts. Many youths who were falsely accused of terrorism were later released and these small victories meant that Muslims’ faith in the higher power of judiciary was not unfounded.
They knew that Indian system is corrupt and at best indifferent to them or at worst works actively against them, but not Indian justice system which rules according to the Constitution and decides based on the evidence placed before them. But this latest ruling on Babri Masjid title suit which was based on faith rather than evidence shakes the Muslim trust on judiciary. If they don’t have faith in judiciary where else can they go for justice and enforcement of their rights which are trampled upon by the system?
Planning to go to the Supreme Court is the only option that Muslim leaders can give to their community at this time. But what if the Supreme Court also gives its ruling based on faith rather than evidence? Will it not completely stop Muslims from having any faith in any Indian system? What will be the implications of such a loss to the community and its future in India? What are the options will Muslims have, at that point, for justice?
To be realistic is to realize that it is near impossible to take control of the land where Babri Masjid stood for four hundred years. Promise of rebuilding Babri Masjid by the then Prime Minister is also not going to be fulfilled. Whether Lord Ram was born at that exact spot is disputed by Hindus themselves but the movement against Babri Masjid had millions of Hindus believe that to be Ram Janmsthan. In this situation, it is impossible to build a masjid in that place. Even if Muslims win the case, sooner or later they have quit their claim on the land in the interest of peace and harmony.
Given that the Babri Masjid case sets a bad precedent and it has implications beyond this or some other masjid, and also that a loss in the Supreme Court can make Muslims more alienated and marginalized in India, the best option is to have the case in the Supreme Court be petitioned by a non-Muslim group or people not representing Muslims. Muslims do not need to be party to this case to get justice. Babri Masjid had become a symbol of Indian secularism and rule of law, which means any Indian can be party to this case.
Doing this also pull the rug from under the feet of the Sangh Parivar. Their standing in this issue and using this issue to spread hate is only when they use the language of Hindu vs. Muslims, Babar vs. Ram. As soon as the equation changes and Muslims are not the ones opposing the temple, Parvar’s position will be weakened.
When the case becomes a fight between Hindus and fanatic Hindus then the potential fallout from losing the case will be minimal to Muslim psyche and if justice is served then they set to gain two-fold- first, Sangh Parivar will not be the sole authority speaking on behalf of Hindus and secondly Muslims will benefit from the judgment even though they were not a party to it.
Ayodhya verdict: Apprehensions of a secularist
Submitted by admin4 on 5 October 2010 - 11:03am
Posted in
By Zaheer Ali,
Sixty years after the shadowy appearance of idols of Ram under the central dome of Babri Masjid, the Lucknow bench of the Allahabad High Court delivered its verdict on September 30, 2010. My first reaction after the pronouncement of the judgment was a sense of pride because of the maturity and restraint with which the people of India received the verdict and leaders of almost all political parties have exhorted the people to respect the verdict and maintain communal amity and calm. I salute the Indian masses for rising above communal sentiments and reposing their faith in the rule of law. Nevertheless, I am a bit perplexed about the verdict itself. One must keep it in mind that it was a vexed case involving the religious sentiments of the Hindus and the Muslims and the three-judge bench had an extremely challenging task before it.
In view of this a section of the intelligentsia has welcomed the verdict with the hope that it may herald the end of the long-drawn enmity between the two major communities of India and help create an agreeable social milieu wherein the people, youths in particular, can focus on education and development. Though peace prevails throughout the country after the deliverance of the verdict, one of the litigants i.e. the Central Sunni Wakf Board representing the Muslim interests has expressed its partial dissatisfaction over the verdict and has also made it known that it shall appeal against the verdict in the Supreme Court. A day later the other two litigants viz. the Hindu Mahasabha and the Nirmohi Akhara too have announced their resolve to move the apex court because each one of them claims the ownership of the entire piece of land. Thus, if the honourable judges had thought to give a cue to the two communities to bury the antagonism over the disputed site by its trifurcation, the judicial settlement (that’s what the verdict is in actuality) has failed to achieve the desired objective.
It is true that no one should lose sight of the ground political realities. The Muslims in particular have suffered tremendously in terms of lives and properties because of the Ayodha dispute. The demolition of a 500-year old mosque, the ensuing genocide of the Muslims in Mumbai and other places immediately after the demolition in 1992 and the Gujarat pogrom a decade later will always remain as three grimy blots on the secular-democratic face of India. It is, therefore, understandable that some well meaning opinion makers and secular activists expect Muslims not to let slip this opportunity of reconciliation and be content with the one-third piece of land that has been apportioned to them as per the verdict. Some friends of the Muslims also suggest that they can also give up their claim over the one-third land by shifting the mosque to some other place. Such gestures, the advocates of reconciliation believe, will certainly help the community improve its image as the peace-loving, reasonable members of civilised societies not only in India but globally too.
These are sincere propositions in the interest of communal harmony. Nonetheless, such reconciliation should have been done earlier and out of court. The out of court peaceful settlement could not be hammered out earlier and for that both the communities have to share the blame. The aggressive Hindu communalists carried out the entire campaign for the Ram temple in a completely fascist manner with the intention of creating a fear psychosis in the minds of the Muslims. Instead of peaceful reconciliation the Hindu chauvinists had tried to forcibly occupy the Babri Masjid. They first surreptitiously installed the idols under the main dome in 1949 and later committed the heinous crime of demolishing the mosque in 1992. Taking into consideration the fascist strategy of the campaigners of the Ram temple even reasonable and moderate Muslims had misgivings about initiating the process of negotiations lest their efforts might be construed as complete surrender in the face of brute force of majority.
Added to this was the dim-witted stance of the Muslim fundamentalists that the site of the mosque was non-negotiable because a mosque would remain a mosque till the doomsday. The genuine Islamic scholars have often pointed out that there is no such injunction in the Quran and there were instances in Islamic history when the mosques had been relocated. Thus, it was because of the machinations of the fanatics on both the sides that a peaceful settlement of the dispute could not be reached out and exactly for that reason the litigants had agreed to abide by the court verdict in the title suit. The verdict instead of adjudicating upon the issue of ownership of the disputed land handed out a settlement that too on certain questionable grounds. As a result, despite being a proponent of reconciliation I have reservations about treating the verdict as a means of peaceful settlement.
The most disturbing aspect of the verdict is the premise on which the honourable judges have arrived at the conclusion that the disputed site is indeed the birth place of Ram. One of the judges has even identified the exact location where the Lord was actually born and that is just under the main dome of the mosque where the covertly installed idols exist today. Though the honourable judges have made references to the report submitted by the Archaeological Survey of India, the report itself is far from flawless. Irfan Habib and Romila Thapar, the two most reputed historians have pointed out the anomalies in the report in question. Moreover, it speaks about the existence of a structure of Hindu religion on the site where the Babri Masjid was constructed in 1528 and not the exact site of the birth of Lord Ram. The senior most judge on the bench, Justice S. U. Khan has even mentioned that he is not a historian nor does he meet the criteria to go into archaeological findings. Then on what grounds the honourable judges have arrived at the conclusion that the disputed site is exactly the place of birth of Ram? It is the faith of the majority of Hindus who believe that Ram was born at the disputed site on which the verdict was delivered. In other words faith has been given precedence over law of the land and evidence. The verdict has thus set a perilous precedent.
If the verdict goes uncontested it will be extremely difficult for liberal and secular activists to campaign for any cause having roots in democracy, human rights, gender equality or secularism because the orthodox sections of society might move the court citing the Ayodha verdict with the plea that primacy of faith should prevail upon secular laws of the land. It is a well known fact that almost all religions assign a secondary status to women. It is only the democratic and secular laws of the country that uphold gender equality. This might change because of the precedent of giving credence to matters of faith. There could be many other areas where religious beliefs would be cited to undermine the secular laws and human rights of the people.
Another distressing factor involved in the verdict is treating Ram Lulla, the divine ghost, as a flesh-and-blood litigant in the case whose interests because of his infancy were represented by the Hindu Mahasabha! In fact those who are trained in jurisprudence can comment on this aspect more authentically whether such a bizarre development in the judicial history of India has any parallel. For the secularists it is bound to create myriad problems.
There is another apprehension that the verdict might be interpreted by the Hindu Right to justify the hideous demolition of the mosque in 1992. It is reassuring that P. Chidambaram, the Union Minister for Home Affairs has stated in unambiguous terms that the verdict does not have any bearing on the incident of 1992 which was a criminal act. Nonetheless, one is justified in asking why the verdict has not mentioned the unfortunate demolition of the mosque in 1992 while two of the judges have opined that a Hindu structure was destroyed to construct a mosque in the sixteenth century. The peace loving and secular activists have a responsibility to ensure that the criminals of Babri mosque demolition do not go scot free and this verdict should not be used as a shield to justify that vandalism.
For the reason of such anxieties a secularist like me heavy heartedly concede that the litigants should move the Supreme Court with the hope that the apex court might restore the primacy of law of the land over the matters of faith and re-establish the secular character of Indian polity.
(The writer is the President of Centre for the Promotion of Democracy and Secularism and a political commentator. He is also the member of the All India Secular Forum.)
അയോധ്യാ വിധി അപകടകരമായ കീഴ്വഴക്കമുണ്ടാക്കും: സി.പി.എം.
|
മസ്ജിദ്- മന്ദിര് തര്ക്കം: ചരിത്രത്തില്നിന്നും ഉത്തരം തേടുമ്പോള്
Monday, October 4, 2010
ഇന്ത്യയുടെ സമകാലീനരാഷ്ട്രീയത്തെ വര്ഗീയവല്ക്കരിക്കുകയും വിദ്വേഷകലുഷിതമാക്കുകയും ചെയ്ത ബാബറിമസ്ജിദ്-രാമജന്മഭൂമി തര്ക്കത്തിന് ഉത്തരം തേടേണ്ടത് തീര്ച്ചയായും ചരിത്രത്തില്നിന്നുതന്നെയാണ്. 464 വര്ഷത്തിലേറേ അയോധ്യയിലെ (പഴയ ഔധിലെ) മുസ്ളിം മതവിശ്വാസികള് തലമുറകളായി ആരാധന നടത്തിപ്പോന്ന ബാബറി മസ്ജിദ് തകര്ത്തത് ചരിത്രത്തെ വളച്ചൊടിച്ചും ദുര്വ്യാഖ്യാനിച്ചും പെരുംനുണകള് ആവര്ത്തിച്ചുകൊണ്ടുമാണല്ലോ. ഇന്നിപ്പോള് അതീവ സങ്കീര്ണമായിത്തീര്ന്നിരിക്കുന്ന അയോധ്യാതര്ക്കം എങ്ങനെയെങ്കിലും പരിഹരിക്കണമെന്നാണ് നിഷ്പക്ഷമനസ്കരായ ആളുകളെല്ലാം ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. ബാബറിമസ്ജിദിനെ തര്ക്കഭൂമിയാക്കി പരിവര്ത്തനപ്പെടുത്തിയത് കൊളോണിയല് ഭരണകാലത്തെ "ഭിന്നിപ്പിക്കുക, ഭരിക്കുക'' എന്ന രാഷ്ട്രതന്ത്രമാണ്. ബ്രിട്ടീഷ്ഭരണത്തിനെതിരെ ജ്വലിച്ചുയര്ന്ന ദേശീയബോധത്തെയും ജനകീയ ഐക്യത്തെയും വഴിതെറ്റിക്കാനും ശിഥിലീകരിച്ചുകളയാനുമുള്ള കൊളോണിയല് തന്ത്രമാണ് ബാബറി മസ്ജിദിനെ തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കിയത്. തീര്ച്ചയായും അതിന്റെ ചരിത്രപരമായ അടിവേരുകളും വര്ത്തമാനകാല പരിണതികളും പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. ചരിത്രത്തില് ഇതിന് മുമ്പ് ഉയര്ന്നുവന്ന ആരാധനാലയതര്ക്കങ്ങള് എങ്ങനെയാണ് പരിഹരിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് സാമാന്യമായി സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് മന്ദിര്-മസ്ജിദ് തര്ക്കത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ വിശദാംശങ്ങളിലേക്ക് കടക്കാം.
ജറുശലേംദേവാലയവും കുരിശുയുദ്ധവും
ബാബറി മസ്ജിദ്-രാമജന്മഭൂമി തര്ക്കം ലോകചരിത്രത്തില് സംഭവിച്ചിട്ടുള്ള ആരാധനാലയ തര്ക്കങ്ങളില് ആദ്യത്തേതല്ല. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വിഖ്യാതവും സുദീര്ഘവുമായ തര്ക്കം നടന്നത് ജറുശലേം ദേവാലയത്തെ കേന്ദ്രീകരിച്ചാണല്ലോ. യൂറോപ്യന് രാജ്യങ്ങളെയാകെ സ്വാധീനിച്ച നൂറ്റാണ്ടുകളോളം നീണ്ടുനിന്ന, വിശുദ്ധസമാധിപീഠത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള തര്ക്കമാണ് ചരിത്രത്തില് കുരിശുയുദ്ധമായി രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടത്.
എന്തായിരുന്നു അപരമതവിദ്വേഷത്തിന്റെ ഉന്മാദലഹരിയിലേക്ക് യൂറോപ്യന് സമൂഹത്തെയാകെ തള്ളിവിട്ട കുരിശുയുദ്ധം? കുരിശുയുദ്ധത്തിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രരാഷ്ട്രീയ (ഴലീുീഹശശേര) പഠനങ്ങളെല്ലാം പൊതുവായി സമ്മതിക്കുന്നതുപോലെ റോമാസാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ അതിജീവനതന്ത്രങ്ങളിലാണ് ജറുശലേം തര്ക്കവും ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും രക്തപങ്കലിമായ മതകലാപവും ജന്മമെടുക്കുന്നത്. ഇസ്ളാംമതം സ്വീകരിച്ച സെല്ജൂക്ക് തുര്ക്കികള് സമീപപൂര്വദേശത്തേക്ക് നീങ്ങുകയും അവര് മാന്സികെര്ട് യുദ്ധത്തില് കിഴക്കന് റോമാസാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ചക്രവര്ത്തിയെ തോല്പ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. തുര്ക്കികള് കോണ്സ്റ്റാന്റിനേപ്പിള് പിടിച്ചെടുക്കുമെന്ന സ്ഥിതിയോളം കാര്യങ്ങള് വികസിച്ചു. ഈയൊരു ഘട്ടത്തിലാണ് പോപ്പ് ഉര്ബാന് രണ്ടാമന് അങ്ങേയറ്റം മതപരമായ വിദ്വേഷം പടര്ത്തിക്കൊണ്ട് രംഗത്തുവരുന്നത്. മാനവചരിത്രത്തിലെ ആദ്യത്തെ 'വിശുദ്ധയുദ്ധ' പ്രഖ്യാപനം നടത്തി പോപ്പ് ഉര്ബാന് രണ്ടാമന്. 1095ല് അദ്ദേഹം വിശുദ്ധഭൂമി വീണ്ടെടുക്കുവാന് ക്രിസ്ത്യാനികള് ഒരു പുണ്യയുദ്ധത്തിന് തയാറാവണമെന്ന് ആഹ്വാനംചെയ്തു. 1096 ല് പോപ്പ് ഫ്രാങ്കുകാരോട് നടത്തിയ അഭ്യര്ഥന നീചമായ വംശീയവികാരം ഇളക്കിവിടുന്നതായിരുന്നു.
ബാബറി മസ്ജിദ്-രാമജന്മഭൂമി തര്ക്കം ലോകചരിത്രത്തില് സംഭവിച്ചിട്ടുള്ള ആരാധനാലയ തര്ക്കങ്ങളില് ആദ്യത്തേതല്ല. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വിഖ്യാതവും സുദീര്ഘവുമായ തര്ക്കം നടന്നത് ജറുശലേം ദേവാലയത്തെ കേന്ദ്രീകരിച്ചാണല്ലോ. യൂറോപ്യന് രാജ്യങ്ങളെയാകെ സ്വാധീനിച്ച നൂറ്റാണ്ടുകളോളം നീണ്ടുനിന്ന, വിശുദ്ധസമാധിപീഠത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള തര്ക്കമാണ് ചരിത്രത്തില് കുരിശുയുദ്ധമായി രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടത്.
എന്തായിരുന്നു അപരമതവിദ്വേഷത്തിന്റെ ഉന്മാദലഹരിയിലേക്ക് യൂറോപ്യന് സമൂഹത്തെയാകെ തള്ളിവിട്ട കുരിശുയുദ്ധം? കുരിശുയുദ്ധത്തിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രരാഷ്ട്രീയ (ഴലീുീഹശശേര) പഠനങ്ങളെല്ലാം പൊതുവായി സമ്മതിക്കുന്നതുപോലെ റോമാസാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ അതിജീവനതന്ത്രങ്ങളിലാണ് ജറുശലേം തര്ക്കവും ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും രക്തപങ്കലിമായ മതകലാപവും ജന്മമെടുക്കുന്നത്. ഇസ്ളാംമതം സ്വീകരിച്ച സെല്ജൂക്ക് തുര്ക്കികള് സമീപപൂര്വദേശത്തേക്ക് നീങ്ങുകയും അവര് മാന്സികെര്ട് യുദ്ധത്തില് കിഴക്കന് റോമാസാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ചക്രവര്ത്തിയെ തോല്പ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. തുര്ക്കികള് കോണ്സ്റ്റാന്റിനേപ്പിള് പിടിച്ചെടുക്കുമെന്ന സ്ഥിതിയോളം കാര്യങ്ങള് വികസിച്ചു. ഈയൊരു ഘട്ടത്തിലാണ് പോപ്പ് ഉര്ബാന് രണ്ടാമന് അങ്ങേയറ്റം മതപരമായ വിദ്വേഷം പടര്ത്തിക്കൊണ്ട് രംഗത്തുവരുന്നത്. മാനവചരിത്രത്തിലെ ആദ്യത്തെ 'വിശുദ്ധയുദ്ധ' പ്രഖ്യാപനം നടത്തി പോപ്പ് ഉര്ബാന് രണ്ടാമന്. 1095ല് അദ്ദേഹം വിശുദ്ധഭൂമി വീണ്ടെടുക്കുവാന് ക്രിസ്ത്യാനികള് ഒരു പുണ്യയുദ്ധത്തിന് തയാറാവണമെന്ന് ആഹ്വാനംചെയ്തു. 1096 ല് പോപ്പ് ഫ്രാങ്കുകാരോട് നടത്തിയ അഭ്യര്ഥന നീചമായ വംശീയവികാരം ഇളക്കിവിടുന്നതായിരുന്നു.
അത്യന്തം ഭീകരമായ മതസ്പര്ധ വളര്ത്തുന്ന ഭാഷയില് പോപ്പ് നടത്തിയ അഭ്യര്ഥന ഇതായിരുന്നു: "നിങ്ങള് വിശുദ്ധ സമാധിപീഠത്തിലേക്കുള്ള പാതയില് അണിനിരക്കുക, ആ നീചവര്ഗക്കാരുടെ പക്കല്നിന്നും പുണ്യഭൂമി പിടിച്ചെടുത്ത് നിങ്ങള്തന്നെ സൂക്ഷിച്ചുകൊള്ളുവിന്''. വിശുദ്ധഭൂമി വീണ്ടെടുക്കാനുള്ള യുദ്ധം ഈശ്വരഹിതമാണെന്നായിരുന്നു പോപ്പിന്റെ ഉദ്ബോധനം. മതപരമായ ഭക്തിവിശ്വാസങ്ങളെയാകെ ഇളക്കിവിട്ടുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുവിന്റെ ആത്മത്യാഗത്തിന്റെയും കുരിശാരോഹണത്തിന്റെയും മുഹൂര്ത്തങ്ങളെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാനായിരുന്നു പുരോഹിതന്മാര് ശ്രമിച്ചത്. ഭ്രാന്തമായ വിശ്വാസലഹരിയില് ക്രിസ്തുദേവന്റെ കുരിശുമരണത്തെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന വിധത്തില് കുരിശുകളുമേന്തി മതവിശ്വാസികള് വിശുദ്ധഭൂമി വീണ്ടെടുക്കാനായി കൂട്ടത്തോടെ പുറപ്പെടുകയായിരുന്നു.
ആധുനിക മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ജന്മത്തില് ജറുശലേം ദേവാലയതര്ക്കവും കുരിശുയുദ്ധവും വഹിച്ച പങ്ക് നിര്ണായക പ്രാധാന്യമുള്ളതാണ്. യൂറോപ്പിനെ ബാധിച്ച മധ്യകാല അന്ധതയുടെ ഭ്രാന്തമായ പ്രവാഹഗതിയില് തന്നെയാണ് ജറുശലേം ദേവാലയതര്ക്കവും ഒഴുകിപ്പോയതെന്നതാണ് ചരിത്ര യാഥാര്ഥ്യം. കുരിശുയുദ്ധത്തിനുപോയവരുടെ സഞ്ചാരവഴികളില് വളര്ന്നുവന്ന വാണിജ്യകേന്ദ്രങ്ങള് ആധുനികമുതലാളിത്തത്തിന്റെ വളര്ച്ചയില് വഹിച്ച പങ്ക് അനിഷേധ്യമാണല്ലോ. ജറുശലേം പ്രശ്നം അന്നുന്നയിക്കപ്പെട്ട തരത്തില് ചരിത്രത്തിലൊരു തര്ക്കപ്രശ്നമായി തുടര്ന്നില്ല. യൂറോപ്യന് നവോത്ഥാനവും ദേശരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഉത്ഭവവും ജനാധിപത്യമുന്നേറ്റങ്ങളും അതിന്റെ തന്നെ പ്രത്യയശാസ്ത്രമായി വികസിച്ച മതേതരത്വവും മധ്യകാലിക യൂറോപ്പിനെക്കുരുതിക്കളമാക്കിയ മതാന്ധതയൊക്കെ കഴുകിക്കളയുകയാണുണ്ടായത്. ജറുശലേം ദേവാലയതര്ക്കത്തിന്റെ പരിഹാരം മതേതര ജനാധിപത്യപ്രയോഗത്തിലൂടെയാണ് യൂറോപ്യന് സമൂഹം അതിജീവിച്ചത്. സാമൂഹ്യവിപ്ളവങ്ങള് കൈവരുത്തുന്ന ജനസമൂഹങ്ങളുടെ മാനസികവും ചിന്താപരവും വിശ്വാസപരവുമായ മഹോന്നതികളിലൂടെ മധ്യകാല മതക്രൂരതകളെ മനുഷ്യസമൂഹം നേരിടുകയായിരുന്നു.
ബാബറിമസ്ജിദ് തകര്ക്കപ്പെടുന്നത് ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികള് ഏറെക്കാലമായി നടത്തിപ്പോന്ന ഭ്രാന്തമായ പ്രചാരണങ്ങളുടെയും കടന്നാക്രമണപരമായ സംഘാടനത്തിന്റെയും അത്യുച്ചാവസ്ഥയിലായിരുന്നല്ലോ. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളുടെ ഹിംസ്രമായ രാഷ്ട്രീയ പ്രയോഗം മാത്രമല്ല ഇതിലൂടെ അനാവരണം ചെയ്യപ്പെട്ടത്. ഇന്ത്യന് മതേതരത്വത്തിന്റെയും ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും ദാരുണമായ അവസ്ഥകൂടിയായിരുന്നു. മതനിരപേക്ഷതയുടെ വാചകക്കസര്ത്തുക്കള്ക്കിടയില് ഇന്ത്യന്ഭരണകൂടം ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച വര്ഗീയതയായിരുന്നു ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ തകര്ച്ചക്ക് കാരണമായിത്തീര്ന്നത്. കര്സേവയെന്നപേരില് അയോധ്യയില് സമാഹരിക്കപ്പെടാന്പോകുന്ന വിധ്വംസകസേന ബാബറി മസ്ജിദ് നിലംപരിശാക്കുമെന്നതിനെക്കുറിച്ച് മുന്നറിയിപ്പുകള് ഉണ്ടായിട്ടും ഇന്ത്യന്ഭരണകൂടം അതിനെ തടയാന് കാര്യക്ഷമമായി ഒന്നും ചെയ്തില്ല. ഇത്തരമൊരു ദുഷ്കൃത്യം സമൂഹശരീരത്തിലേല്പ്പിക്കാന് പോകുന്ന ആഴമേറിയ മുറിവുകളെക്കുറിച്ചോ വിരാമമില്ലാത്ത വര്ഗീയ കലാപങ്ങളെക്കുറിച്ചോ റാവുസര്ക്കാര് ഗൌരവപൂര്വമായ ആലോചനകള്ക്ക് തയാറായില്ല. സങ്കുചിതമായ മതവികാരങ്ങളും വിശ്വാസഭ്രാന്തും ഇളക്കിവിട്ട് സംഘപരിവാര് ശക്തികള് നടത്തുന്ന നീചകൃത്യങ്ങളോട് ഒരര്ഥത്തില് ഉദാസീനത പുലര്ത്തുകയാണ് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം ചെയ്തത്. ബാബറി മസ്ജിദ് പൊളിച്ചുമാറ്റി തല്സ്ഥാനത്ത് രാമക്ഷേത്രം പണിയുകയെന്ന സംഘപരിവാര് ലക്ഷ്യത്തിന് കേന്ദ്രസര്ക്കാര് കൂട്ടുനില്ക്കുകയായിരുന്നുവെന്നല്ലാതെ മറ്റെന്താണ് പറയുക. ചിലപ്പോള് ഗുദ്ധഗതിക്കാരായ ആളുകള് കരുതുന്നതുപോലെ അപ്രതീക്ഷിതമായൊരു മുഹൂര്ത്തത്തില് സംഭവിച്ചുപോയ ഒരു ദുരന്തരത്തെ നേരിടുന്നതില് വന്നുപോയ വീഴ്ച മാത്രമായിട്ട് ഇതിനെ കാണാനാവില്ല. ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ നാശത്തെ തടയുവാന് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടത്തിന് കഴിയാതെപോയത് അതിന്റെ മതേതരത്വം കൈയൊഴിയുന്ന നിലപാടുകള് മൂലമായിരുന്നുവെന്നത് കാര്യങ്ങളെ യുക്തിപൂര്വവും സൂക്ഷ്മവുമായി പരിശോധിക്കുന്ന ആര്ക്കും മനസ്സിലാക്കാനാവും.
തര്ക്കങ്ങളുടെ ചരിത്രം
"സാമുദായിക വിഭജനത്തിന്റെ തീരത്തോളം രാഷ്ട്രത്തെ തള്ളിവിട്ടു''വെന്ന് ജസ്റ്റിസ് ലിബര്ഹാന് നിരീക്ഷിക്കുന്ന ബാബറിമസ്ജിദ് തകര്ച്ചയുടെയും തര്ക്കങ്ങളുടെയും ചരിത്രം എങ്ങനെയാണ് കൊളോണിയല് ഭരണകൂടവും 1947ന്ശേഷം ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടവും മതപരമായ ഭിന്നതകള് സൃഷ്ടിക്കാന് ആരാധനാലയ പ്രശ്നത്തെ ഉപയോഗിച്ചുവെന്നതിന്റെ ചരിത്രംകൂടിയാണ്. ബാബറി മസ്ജിദ് തകര്ത്തത് കര്സേവകരാണെങ്കിലും അതിന് പ്രത്യയശാസ്ത്രപരിസരമൊരുക്കിയത് കൊളോണിയല് ശക്തികളാണ്. ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരത്തിന്റെ നെടുംതൂണുകളെ പിടിച്ചുലച്ച ഒന്നാംസ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തിലെ ജനകീയ ഐക്യം കണ്ട് പരിഭ്രാന്തരായ കൊളോണിയല് ഭരണാധികാരികളാണ് മസ്ജിദ് തര്ക്കത്തിന് വഴിമരുന്നിടുന്നത്.
ഒന്നാം സ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തില് രണോത്സുകമായ സമരങ്ങള്ക്ക് സാക്ഷ്യംവഹിച്ച മണ്ണാണ് അയോധ്യ. ഹിന്ദു-മുസ്ളിം വ്യത്യാസമില്ലാതെ വൈദേശികര്ക്കെതിരെ ജനങ്ങള് തോളോട് തോള് ചേര്ന്നു പോരാടി. ഹിന്ദുക്കളുടെയും മുസ്ളിങ്ങളുടെയും മതപരമായ വാസനകള് ഒന്നിനൊന്നായി ഇണങ്ങി ദേശാഭിമാനപരമായ വാസനകള് ജന്മമെടുക്കുന്നത് കണ്ട് ചാള്സ്ബാളിനെപ്പോലുള്ള ചരിത്രകാരന്മാര് ആശ്ചര്യം കൊള്ളുന്നുണ്ട്. ഒന്നാംസ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തിന്റെ ചരിത്രമെഴുതിയ സവര്ക്കര് ചാള്സ്ബാളിനെ ഉദ്ധരിക്കുന്നത് നോക്കുക; "അത്ര അത്ഭുതകരവും അസാമാന്യവുമായ പരിണാമം ലോകചരിത്രത്തില്ത്തന്നെ വിരളമാണ്.'' ബ്രാഹ്മണരും ശൂദ്രരും ഹിന്ദുക്കളും മുഹമ്മദീയരുമെല്ലാം ഒരുമിച്ച് വിപ്ളവമുണ്ടാക്കുന്നതിന് സാധ്യതയുണ്ടെന്നതില് കവിഞ്ഞ, ഇന്ത്യന്വിപ്ളവം നല്കുന്ന മറ്റൊരു മുന്നറിയിപ്പില്ലെന്നാണ് അക്കാലത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് പൊളിറ്റിക്കല് ഇന്റലിജന്സ് റിപ്പോര്ട്ടുകള് പറയുന്നത്.
1843 ല് ഗവര്ണര് ജനറലായിരുന്ന എല്ലന്ബറോ പ്രഭു വെല്ലിങ്ടണ് പ്രഭുവിന് എഴുതിയ കത്തുതന്നെ ഇന്ത്യയില് എങ്ങനെയാണ് മതപരമായ ഭിന്നതകള് സൃഷ്ടിക്കുവാന് ബ്രിട്ടീഷുകാര് പദ്ധതിയിട്ടതെന്നതിന് നല്ലൊരു തെളിവാണ്. "മുഹമ്മദീയര് അടിസ്ഥാനപരമായി ബ്രിട്ടീഷുകാര്ക്കും അവരുടെ നയങ്ങള്ക്കുമെതിരാണ്. അതിനാല് നമ്മുടെ നയം ഹിന്ദുക്കളുമായി രമ്യതയിലാകുന്നതായിരിക്കണം.'' ഹിന്ദുക്കളെയും മുസ്ളിങ്ങളെയും സാഹചര്യങ്ങള്ക്കനുസരിച്ച് ശത്രുവായും മിത്രമായും പരിഗണിച്ച ചരിത്രമാണ് ബ്രിട്ടീഷുകാര്ക്കുള്ളത്. ഇരു മതപ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളും ജനങ്ങളെ ഭിന്നിപ്പിക്കുവാനുള്ള വര്ഗീയ പ്രയോഗമായി വളര്ത്തുകയാണ് ബ്രിട്ടുഷുകാര് ചെയ്തത്.
ഒന്നാം സാതന്ത്യ്രസമരം അടിച്ചമര്ത്തിയെങ്കിലും അതിലണിനിരന്ന ജനങ്ങളുടെ ഐക്യവും രണോത്സുകതയും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണാധികാരികളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. മതത്തെ മറ്റെന്തിനേക്കാളും വലുതായി കാണുന്ന ഒരേഷ്യന്സമൂഹത്തെ ഭിന്നിപ്പിക്കാനുള്ള മാര്ഗമായി ബ്രിട്ടീഷുകാര് മതബോധത്തെ ഇളക്കിവിടാനുള്ള പദ്ധതികള് രൂപപ്പെടുത്തിയത് ഇങ്ങനെയൊരു ചരിത്ര സമ്മര്ദത്തിലാണ്. മതവിശ്വാസത്തിന്റെയും ദൈവചിന്തയുടെയും സാക്ഷാത്കാരമാണ് ആരാധന. ദൈവസാക്ഷാത്കാരത്തിന്റെയും സത്യാന്വേഷണത്തിന്റെയും വഴിയായി മതത്തെക്കാണുന്നവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആരാധനാലയങ്ങള്ക്ക് ജീവിതത്തില് നിര്ണായകസ്ഥാനമാണുള്ളത്. ഈശ്വരഭക്തിയുടെയും സാക്ഷാല്ക്കാരത്തിന്റെയും കേന്ദ്രമാണ് അവര്ക്ക് ദേവാലയങ്ങള്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആരാധനാലയങ്ങളെ തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കിയാല് വിശ്വാസിസമൂഹങ്ങള് തമ്മില് ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത കലാപങ്ങള് ഉയര്ത്തിയെടുക്കുവാനാകുമെന്ന് സാമ്രാജ്യത്വബുദ്ധികേന്ദ്രങ്ങള് ആലോചിക്കുകയും ഇതിനായി ആസൂത്രിതമായ നീക്കങ്ങള് നടത്തുകയും ചെയ്തു. 1857 ലെ കലാപത്തിലെ ഹിന്ദു-മുസ്ളിം ഐക്യവും ഇന്ത്യക്കാരുടെ അസാമന്യമായ പോരാട്ടവീര്യവും കണ്ട് പരിഭ്രാന്തരായ ബ്രിട്ടീഷുകാര് പഴയ റോമാസാമ്രാജ്യത്തിലെ രാഷ്ട്രതന്ത്രമായ 'ഉശ്ശറല മ ലായീൃമ' (ഭിന്നിപ്പിച്ച് ഭരിക്കുക) എന്ന തന്ത്രം പരീക്ഷിക്കുവാന് തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് ബാബറിമസ്ജിദ് നിലനില്ക്കുന്ന അയോധ്യ തര്ക്കഭൂമിയാക്കി പരിവര്ത്തനപ്പെടുത്തുവാനുള്ള കുത്സിതപദ്ധതികള് ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നത്.
ഹിന്ദുമുസ്ളിംജനങ്ങള് മതപരമായ വാസനകളെയെല്ലാം മാറ്റിവെച്ച് ഐക്യപ്പെട്ട് ബ്രിട്ടനെതിരെ പട നയിച്ചപ്പോള് അയോധ്യയിലെ നല്ലൊരു വിഭാഗം മഹന്തുക്കള് ബ്രിട്ടീഷ് പാദസേവയുടെ ദൌത്യമാണ് നിര്വഹിച്ചത്. സവര്ക്കര്തന്നെ തന്റെ ഒന്നാംസ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തെപ്പറ്റിയുള്ള പുസ്തകത്തില് ഗ്വാളിയോര്രാജാവ് ഉള്പ്പെടെ പിന്നീട് ഇന്ത്യന് രാഷ്ട്രീയത്തില് ഹിന്ദുത്വപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ നേതൃത്വമായി വളര്ന്നുവന്ന പല നാടുവാഴിപ്രമാണിത്തശക്തികളും ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ പാദസേവകരായിരുന്നുവെന്ന് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. സവര്ക്കറും പില്ക്കാലത്ത് ഇതേ രാജ്യദ്രോഹത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രകാരനും പ്രയോക്താവുമായി പരിണമിച്ചുവെന്നത് വേറെ കാര്യം.
അയോധ്യയിലെ മഹന്തുക്കളെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുവാനും മുസ്ളിംജനങ്ങള്ക്കിടയില് അസ്വസ്ഥത പടര്ത്തുവാനുമാണ് ബാബറി മസ്ജിദിന് മുന്നിലുള്ള ഭൂമി മഹന്തുക്കള്ക്ക് നല്കിയത്. അവിടെ വേലിയുയര്ത്തി പള്ളിയിലേക്കുള്ള വഴി തടസ്സപ്പെടുത്തി.
1859ല് അന്നത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് റെസിഡന്റ് പള്ളിയിലേക്കുള്ള വഴി വടക്കേ ഗോപുരം വഴിയാക്കണമെന്ന് ഉത്തരവിറക്കുകയായിരുന്നല്ലോ. വളരെ ആസൂത്രിതമായി ഹിന്ദു മുസ്ളിം ഭിന്നതയും സ്പര്ധയും വളര്ത്തിയെടുക്കുവാനുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് നീക്കങ്ങളെ അതിജീവിക്കുവാന് ഹിന്ദുക്കള്ക്കും മുസ്ളിങ്ങള്ക്കുമിടയില് സമവായവും സൌഹൃദവും ഉറപ്പിച്ച് നിര്ത്തുവാന് നേതൃത്വം കൊടുത്ത അയോധ്യയിലെ ജനനേതാക്കളായിരുന്നു ഫൈസാബാദ് മൌലവിയും മഹന്ത് രാംചരണ്ദാസും. അഹമ്മദ്ഷാ മൌലവി എന്ന ഫൈസാബാദ് മൌലവി ഒന്നാം സ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തില് ജനങ്ങളെയാകെ അണിനിരത്തുന്നതില് നിര്ണായകമായ പങ്ക് വഹിച്ച ആത്മീയനേതാവായിരുന്നു. അതേപോലെ മഹന്ത് രാംചരണ്ദാസും. ഇവര് തമ്മിലെത്തിയ ധാരണയനുസരിച്ച് രാമഛത്രപുത്രയില് ആരാധന നടത്തുവാന് അവസരമൊരുക്കുകയും ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ വര്ഗീയവല്ക്കരണത്തിനുള്ള കുത്സിതമായ ശ്രമങ്ങളില് വീണുപോകാതെ ഇരുസമുദായങ്ങളും സൌഹൃദപൂര്വം കഴിയാന് ജനങ്ങള്ക്കിടയില് ബോധവല്ക്കരണവും ആരംഭിച്ചു. അയോധ്യയുടെ ഭുതകാല ചരിത്രത്തിലെ സമുദായ സൌഹൃദത്തിന്റെയും മതമൈത്രിയുടെയും നായകന്മാരായിരുന്ന ഈ രണ്ട് ആത്മീയനേതാക്കളെയും ബ്രിട്ടീഷുകാര് തൂക്കിലേറ്റുകയായിരുന്നു.
1858 മാര്ച്ച് 10നാണ് ഫൈസാബാദ് മൌലവിയെയും മഹന്ത് രാംചരണ്ദാസിനെയും ബ്രിട്ടീഷുകാര് തൂക്കിലേറ്റിയത്. ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ളിങ്ങളും ഒന്നിച്ച് നില്ക്കുന്നത് ഇന്ത്യയില് ബ്രിട്ടീഷ് ആധിപത്യത്തിന് വെല്ലുവിളിയായി മാറുമെന്ന ചിന്തയാണ് ഈ രണ്ട് നീതിമാന്മാരെയും തൂക്കിലേറ്റാന് കൊളോണിയല് ശക്തികളെ നിര്ബന്ധിച്ചത്. അദമ്യമായ സ്വാതന്ത്യ്രബോധത്തിന്റെയും ജനകീയ ഐക്യത്തിന്റെയും സമരഭൂമിയായ പഴയ അയോധ്യയുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ രണ്ടറകളെപോലെയായിരുന്നു അഹമ്മദ് ഷാ മൌലവിയും രാംചരണ്ദാസും. ബ്രിട്ടീഷുകാര് ഈ രണ്ടുപേരയുെം പ്രതികാരബുദ്ധിയോടെ വധിക്കുകയായിരുന്നു. അവരെ തൂക്കിലേറ്റിയ ആല്മരത്തെ അയോധ്യയിലെ ജനങ്ങള് ആരാധിക്കുവാനും മതമൈത്രിയുടെയുംസ്വാതന്ത്യ്രബോധത്തിന്റെയും പ്രചോദനകേന്ദ്രമായി മാറ്റുകയും ചെയ്തതതോടെ മുറിച്ചുമാറ്റുകയായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്യ്രത്തിനും ജനസമൂഹങ്ങളുടെ സഹോദര്യത്തിനുംവേണ്ടി ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയചരിത്രത്തില്ആദ്യമായി തൂക്കിലേറ്റപ്പെട്ട രണ്ട് മഹോന്നതരുടെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിന്റെ മണ്ണാണ് അയോധ്യയും ഫൈസാബാദും.
ബാബറിമസ്ജിദിനെ തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കി മാറ്റുവാനുള്ള ചരിത്രനിര്മിതി ആരംഭിക്കുന്നതുതന്നെ തോക്കുകൊണ്ടുമാത്രം ഇന്ത്യയില് ഭരണം തുടരാനാവില്ലെന്ന ബ്രിട്ടീഷ് തിരിച്ചറിവില്നിന്നാണ്. ജയിംസ്മില്യനെപ്പോലുള്ള ഇന്തോളജിസ്റ്റുകളായ ബ്രിട്ടീഷ് ചരിത്രകാരന്മാരാണ് മതപരമായ വിഭാജ്യതയുടേതായ ചരിത്രനിര്മാണം ആരംഭിച്ചത്. 1813ല് ബാബര്നാമയുടെ പരിഭാഷ ജോണ് ലെയ്ഡന് നിര്വഹിച്ചത് ഈയൊരു ദുഷ്ടലക്ഷ്യത്തോടെയായിരുന്നു. പഠാണികള്ക്കെതിരായ യുദ്ധത്തിനിടയില് 1528 മാര്ച്ച് മാസത്തില് ബാബര് അയോധ്യയിലൂടെ കടന്നുപോയി എന്ന് ലെയ്ഡന് വാദിച്ചു. ലെയ്ഡന്റെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ പിന്പറ്റിയാണ് ബ്രിട്ടീഷ് ചരിത്രകാരന്മാര് കെട്ടുകഥകള് പടച്ചുവിട്ടത്. ലഖ്നോവിലെ റെസിഡന്റായിരുന്ന കര്ണല്സീമാനാണ് ബാബറിമസ്ജിദ് രാമജന്മഭൂമിയിലാണെന്ന വാദങ്ങളെ സാധൂകരിക്കുവാന് ത്വരിതനീക്കങ്ങള് നടത്തിയത്. 1867ല് അയോധ്യ ഉള്പ്പെടുന്ന ഫൈസാബാദിന്റെ ഒരു ചരിത്രം, സെറ്റില്മെന്റ് ഓഫീസറായിരുന്ന കര്ണല് രചിച്ചു. ഇതിലദ്ദേഹം അയോധ്യയിലെ രാമജന്മസ്ഥാനത്ത് നല്ലൊരു ക്ഷേത്രമുണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് നിരൂപിക്കുന്നു. 1528ല് ബാബര് അയോധ്യ സന്ദര്ശിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കല്പ്പനപ്രകാരം പുരാതനമായൊരു ക്ഷേത്രം നശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും തോന്നുന്നുണ്ടെന്ന് തട്ടിവിട്ടു. 1813ല് ജോണ്ലെയ്ഡന് പറയുന്നത് ബാബര് അയോധ്യയില് വന്നിട്ടുണ്ടാകാമെന്നുമാത്രമാണ്. എന്നാല് കര്ണല്സീമാന് പറയുന്നത് അയോധ്യയില് ഒരു ക്ഷേത്രമുണ്ടാകാമെന്നാണ്. ഇങ്ങനെ ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തോന്നലുകളും ഉഹാപോഹങ്ങളും ചരിത്രമാക്കി അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു. അയോധ്യയെ തര്ക്കഭൂമിയാക്കി രാജ്യത്തെ വര്ഗീയതയിലേക്ക് നയിച്ച ബാബറിമസ്ജിദ് -രാമജന്മഭൂമി പ്രശ്നത്തിന് മജ്ജയും മാംസവും വെപ്പിച്ചത് ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തോന്നലുകളും ഊഹാപോഹങ്ങളുമായിരുന്നു.
സ്വാതന്ത്യ്രാനന്തരം
ബാബറി മസ്ജിദ് പ്രശ്നത്തെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിച്ചത് വര്ഗീയതയെ, പ്രത്യേകിച്ച് ഹിന്ദുവര്ഗീയതയെ പോഷിപ്പിക്കുന്നതും സഹായിക്കുന്നതുമായ ഇന്ത്യന്ഭരണകൂടത്തിന്റെ നയങ്ങളായിരുന്നു. മതനിരപേക്ഷതയെയും ജനാധിപത്യത്തെയും സംബന്ധിച്ച് ഭരണഘടന ഉദ്ഘോഷിക്കുന്ന മഹാവാക്യങ്ങള്ക്ക് പ്രയോഗക്ഷമമായ അര്ഥങ്ങളൊന്നും ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം ഒരിക്കലും നല്കിയിട്ടില്ല. ഭരണകൂടമെന്നത് നിയമനിര്മാണ സംവിധാനമായ ലെജിസ്ളേച്ചറും നിയമനിര്വഹണ യന്ത്രമായ എക്സിക്യൂട്ടീവും നീതിന്യായസംവിധാനമായ കോടതിയും എല്ലാം ചേര്ന്നതാണല്ലോ. വിഭിന്നവര്ഗീയശക്തികളെ മാറിമാറി പ്രീണിപ്പിക്കുകയും അവരെ സങ്കുചിതമായ രാഷ്ട്രീയതാല്പ്പര്യത്തിനുവേണ്ടി ഉപയോഗിക്കുകയും അവരുടെ താല്പ്പര്യങ്ങള്ക്കുവേണ്ടി ഉപയോഗിക്കപ്പെടാന് നിന്നുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തതാണ് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്യ്രാനന്തര ചരിത്രംതന്നെ. ഹിന്ദു, മുസ്ളിം, ക്രിസ്ത്യന്, സിഖ് വര്ഗീയതകളിലൂടെയെല്ലാം ഇത്തരമൊരു പരസ്പര സഹായബന്ധമാണ് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം പുലര്ത്തിപ്പോന്നിട്ടുള്ളത്. ഇന്ത്യന് നാഷണല് കോണ്ഗ്രസ് എക്കാലവും ഇത്തരമൊരു മതവര്ഗീയ പ്രീണനനയമാണ് തുടര്ന്നുപോന്നിട്ടുള്ളത്. അതില്തന്നെ ഭൂരിപക്ഷമതത്തിന്റെ പ്രതിനിധീകരണം അവകാശപ്പെടുന്ന ഹിന്ദുവര്ഗീയതയോട് കോണ്ഗ്രസ് കൂടുതല് അടുത്ത ബന്ധം പുലര്ത്തിപ്പോന്നിട്ടുണ്ട്.
കോണ്ഗ്രസിന്റെ രാഷ്ട്രീയശക്തിയും ആര്എസ് എസിന്റെ സാംസ്കാരികശക്തിയും ഒന്നിച്ച് ചേരണമെന്ന ഗോള്വാക്കറുടെ രഹസ്യസ്വപ്നം കോണ്ഗ്രസിലെ ഒരു വിഭാഗം എന്നും പങ്കിട്ടിട്ടുണ്ട്. ഗാന്ധിവധത്തിനുശേഷം ആര് എസ് എസിന്റെ നിരോധനം ഒരുവര്ഷം മാത്രമാണ് നീണ്ടുനിന്നത്. നെഹ്റു വിദേശത്തായ തക്കംനോക്കി ആര്എസ്എസ്സുകാര്ക്ക് കോണ്ഗ്രസില് അംഗത്വം നല്കാന് കോണ്ഗ്രസ് വര്ക്കിങ് കമ്മിറ്റി തീരുമാനിച്ചു. പിന്നീട് നെഹ്റുവിന്റെ ശക്തമായ ഇടപെടലിനെത്തുടര്ന്നാണ് 1949 നവംബറില് ആ തീരുമാനം പിന്വലിച്ചത്. 1949 ഡിസംബര് 22ന് ബാബറിമസ്ജിദിനകത്ത് സീത-രാമവിഗ്രഹങ്ങള് "സ്വയംഭൂവാ''കുന്നതിന് പിന്നില് പ്രവര്ത്തിച്ചത് ഈ ഒരു അവിശുദ്ധകൂട്ടുകെട്ടാണ്.
1947ന് ശേഷം വിഭജനത്തെത്തുടര്ന്നുള്ള വര്ഗീയ കലാപങ്ങളുടെയും വര്ഗീയ ധ്രുവീകരണത്തിന്റെയും ചണ്ഡവാതം ശമിച്ചുപോകുന്നതില് പരിഭ്രാന്തരായവരാണ് മത മൈത്രിയുടെ പ്രവാചകനായ മഹാത്മാവിനെ വധിക്കുന്നത്. അക്കാലത്തെ പ്രമുഖ കോണ്ഗ്രസ് നേതാവായിരുന്ന ആചാര്യ നരേന്ദ്രദേവ് രാജിവെച്ചതിനെത്തുടര്ന്ന് എംപി സ്ഥാനവും ഉപേക്ഷിച്ചു. ഉപതെരഞ്ഞെടുപ്പില് അയോധ്യ ഉള്പ്പെടുന്ന മണ്ഡലത്തില് അദ്ദേഹത്തെ തോല്പ്പിക്കുവാന് ബാബ രാഘവദാസ് എന്ന ഒരു സന്ന്യാസിയെയാണ് കോണ്ഗ്രസ് മത്സരിപ്പിച്ചത്. ഇതേ ബാബരാഘവദാസ് ഉള്പ്പെട്ട (മറ്റുള്ളവര് ഹിന്ദുമഹാസഭാ നേതാവ് ദിഗ് വിജയനാഥ്, ബാബറൂര്പത്നി) മൂന്നംഗസംഘമാണ് ബാബറിമസ്ജിദിലേക്ക് വിഗ്രഹം ഒളിച്ചുകടത്തുന്നതിന് മുന്നോടിയായ 9 ദിവസം നീണ്ടുനിന്ന അഖണ്ഡനാമപരിപാടിക്ക് കാര്മികത്വം വഹിച്ചത്. ഫൈസാബദ് ജില്ലാ മജിസ്ട്രേട്ടായിരുന്ന കെ കെ നായരുടെയും മുഖ്യമന്ത്രി ജി ബി പാന്തിന്റെയും സഹായത്തോടെയും അറിവോടെയുമായിരുന്നു 1949 ഡിസംബര് 22ന് പള്ളിക്കകത്തേക്ക് വിഗ്രഹങ്ങള് ഒളിച്ചുകടത്തി സ്ഥാപിച്ചത്. ഈ വിവരമറിഞ്ഞ നെഹ്റുവിന്റെ പ്രഥമപ്രതികരണം, മസ്ജിദിനകത്തുനിന്നും വിഗ്രഹങ്ങള് എടുത്ത് സരയൂനദിയുടെ പ്രവാഹഗതിയിലേക്ക് എറിഞ്ഞുകളയുക എന്നതായിരുന്നു.
നെഹ്റുവിന്റെ വാക്കുകള് പാലിക്കപ്പെട്ടില്ല. ബാബറിമസ്ജിദ് പൂട്ടിയിട്ടു. നാലു നൂറ്റാണ്ടുകാലം അയോധ്യയിലെ മുസ്ളിംമതവിശ്വാസികള് തലമുറകളായി നിസ്കരിച്ചുപോന്ന പള്ളി പൂട്ടി തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കിത്തീര്ത്തു. കോണ്ഗ്രസിന് നേട്ടമുണ്ടായി. കടുത്ത വര്ഗീയവികാരം കത്തിച്ച് ബാബ രാഘവദാസ് എംപിയായി തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. അടുത്ത തെരഞ്ഞെടുപ്പില് കെ കെ നായര് ജോലി രാജിവെച്ച് തെരഞ്ഞെടുപ്പില് മത്സരിച്ച് എംഎല്എയായി. പിന്നീട് ജനസംഘം എംപിയുമായി. 1952ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പില് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ശകുന്തളാദേവി ജനസംഘം സ്ഥാനാര്ഥിയായിരുന്നു.
കേസുകള്,
നീതിനിഷേധങ്ങള്
നിഷ്പക്ഷമെന്ന് സാധാരണ പൌരന്മാര് കരുതുന്ന ജുഡീഷ്യറിപോലും ലെജിസ്ളേച്ചറിനെയും എക്സിക്യൂട്ടീവിനെയുംപോലെ ബാബറിമസ്ജിദ് പ്രശ്നത്തില് നീതിയുക്തമായൊരു സമീപനം സ്വീകരിച്ചുവെന്ന് പറയാനാവില്ല. ഭരണകൂടത്തിന്റെ മറ്റ് രണ്ട് ഘടകങ്ങളില്നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി നിഷ്പക്ഷമായൊരു സമീപനമുണ്ടാകേണ്ടത് കോടതിയുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് തന്നെയാണ്. പള്ളിക്കകത്ത് അതിക്രമിച്ചുകടന്ന് വിഗ്രഹങ്ങള് സ്ഥാപിച്ചതിനുശേഷം അയോധ്യ പൊലീസ് തയാറാക്കിയ പ്രഥമവിവര റിപ്പോര്ടില് ഇരുളിന്റെ മറവില് സന്ന്യാസിമാര് ഉള്പ്പെടെയുള്ളവരാണ് അത് സ്ഥാപിച്ചതെന്ന് പറയുന്നു. നിലവിലുള്ള നിയമമനുസരിച്ചുതന്നെ കുറ്റകൃത്യമായിരുന്നു അത്. മാതാപ്രസാദ് എന്ന പൊലീസുകാരന് അയോധ്യയിലെ സബ് ഇന്സ്പെക്ടര് മുമ്പാകെ നല്കിയ പ്രഥമവിവര റിപ്പോര്ടില് ആ സംഭവം വിവരിക്കുന്നത് നോക്കുക. "തലേന്ന് രാത്രി ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ പൂട്ട് കുത്തിപ്പൊളിച്ച് ഒരുസംഘം ആളുകള് പള്ളിക്കകത്ത് പ്രവേശിച്ചു. അവിടെ ശ്രീരാമചന്ദ്രന്റെ പ്രതിമ സ്ഥാപിച്ചു. അവര് പള്ളിക്കകത്ത് ബലമായി കടക്കുകയും പരിശുദ്ധി നശിപ്പിക്കുകയംചെയ്തു.'' 1950 ഏപ്രില് 24ന് ഫൈസാബാദ് ഡെപ്യൂട്ടി കമീഷണര് ജെ എന് അഗര്വാള് മുമ്പാകെ ഹാജരാക്കിയ തെളിവുകള് ആരാണ് കുറ്റവാളികള് എന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നതായിരുന്നു.
ഒമ്പത് ദിവസം നീണ്ടുനിന്ന അനുബന്ധ പരിപാടിയുടെ ഭാഗമായി പള്ളിയോട് ചേര്ന്നുള്ള ശ്മശാനം കിളച്ചുമറിക്കുകയും പള്ളിയില് കയറി വിഗ്രഹങ്ങള് സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തതാണ്. ഇന്ത്യന് പീനല്കോഡിലെ 295, 297 വകുപ്പുകള് പ്രകാരം ശിക്ഷാര്ഹമായ കുറ്റകൃത്യമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും മതവിശ്വാസികളുടെ ആരാധനാലയങ്ങള്ക്ക് നേരെ നടത്തപ്പെടുന്ന അതിക്രമങ്ങളെയും ശ്മശാനങ്ങളിലേക്ക് അതിക്രമിച്ച് കടക്കുന്നതിനെയും സംബന്ധിച്ച ശിക്ഷാവ്യവസ്ഥകളാണ് ഈ വകുപ്പുകള്. പക്ഷേ ഒരാരാധനാലയത്തിനുനേരെ ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികള് നടത്തിയ നഗ്നമായ അതിക്രമത്തെ കുറ്റമായി കാണാന് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം വിസമ്മതിച്ചു. അര്ഹിക്കുന്ന ഗൌരവത്തോടെ ഈ വര്ഗീയാക്രമണത്തെ കൈകാര്യം ചെയ്യാന് അന്നത്തെ യു പി സര്ക്കാരും ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ ഭരണകൂടവും സന്നദ്ധമായില്ല. നെഹ്റു ഇതൊരു തീക്കളിയാണെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് നല്കിയിട്ടും ജെ ബി പാന്ത് ഹിന്ദുത്വവര്ഗീയശക്തികളെ നേരിടാനും പള്ളിയില് സ്ഥാപിച്ച വിഗ്രഹങ്ങള് എടുത്തുമാറ്റാനും തയാറാവാതെ തര്ക്കസ്ഥലമാക്കി പൂട്ടിയിടുകയാണ് ചെയ്തത്. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളെ നേരിടാന് വിസമ്മതിക്കുന്നതിനെതിരെ അക്കാലത്തെ ഫൈസാബാദ് ഡിസിസി സെക്രട്ടറി അക്ഷയബ്രഹ്മചാരി പരസ്യമായി രംഗത്തുവന്നു. രാജ്യത്തെ ചുട്ട് ഭസ്മമാക്കുന്ന ഹിന്ദുത്വവാദികളും ഭരണകൂടവും തമ്മിലുള്ള കൂട്ടുകെട്ടിനെതിരെ അക്ഷയബ്രഹ്മചാരി നിരാഹാരസമരവും നടത്തി. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളും കോണ്ഗ്രസുകാരും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിരാഹാരപ്പന്തലും ആശ്രമവും തീയിട്ട് നശിപ്പിച്ചു. ഭ്രാന്തമായ വര്ഗീയത ആളിക്കത്തിച്ച് ഹിന്ദുത്വശക്തികളും ഫൈസാബാദ് ഭരണകൂടവും ഫൈസാബാദിലെ ഏറ്റവും മുതിര്ന്ന ആ കോണ്ഗ്രസ് നേതാവിനെ വേട്ടയാടി. അവസാനം അദ്ദേഹം ഫൈസാബാദ് വിട്ട് ലഖ്നൌവില് അഭയം തേടി.
നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങളെ ഉപയോഗിച്ച് വര്ഗീയവാദികളെ നേരിടാന് യു പി സര്ക്കാരും ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ ഭരണകൂടവും തുടര്ച്ചയായി വീഴ്ചവരുത്തി. ബാബറിമസ്ജിദില് അതിക്രമിച്ചുകടന്ന് സ്ഥാപിച്ച വിഗ്രഹങ്ങള് എടുത്തുമാറ്റി അതിനെ പൂര്വസ്ഥിതിയിലാക്കുവാന് നിയമനടപടികള് സ്വീകരിക്കുവാന് മടിച്ചുനിന്നു. അങ്ങനെ ചെയ്താല് രക്തച്ചൊരിച്ചിലുണ്ടാകുമെന്ന കപടസംഭീതി പരത്തി നീതിനിര്വഹണ ഉത്തരവാദിത്തത്തില്നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുനിന്നു. 1898ലെ ക്രിമിനല് നടപടി നിയമത്തില് സ്ഥാവരസ്വത്തുക്കളെ സംബന്ധിച്ച തര്ക്കപരിഹാരത്തെക്കുറിച്ച ഒരധ്യായം തന്നെയുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് നിയമവിദഗ്ധര് ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. 1973ലെ ക്രിമിനല് നടപടിച്ചട്ടം ഇതിന്റെ ചുവട് പിടിച്ചു തയാറാക്കിയിട്ടുള്ളതാണ്. ഒരു സ്ഥാവര വസ്തുവില് അവകാശം സ്ഥാപിക്കുവാന് ശ്രമിച്ചയാള്ക്ക് അത്തരം അവകാശം നിയമപരമായി നിലനില്ക്കുന്നുണ്ടോയെന്ന് തെളിയിക്കാന് അവസരം കൊടുത്തുകൊണ്ടുതന്നെ, അത് തെളിയിക്കപ്പെടുന്നതുവരെ ആദ്യത്തെ ഉടമക്ക് സ്വത്ത് കൈവശം വെക്കുവാന് അനുമതി നല്കുകയോ അല്ലെങ്കില് കോടതി സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്തത്തില് അത് കൈവശംവെക്കുകയോ ചെയ്യേണ്ടതായിരുന്നു.
1898ലെ ക്രിമിനല് നടപടി നിയമത്തിന്റെ 145-ാം വകുപ്പും അതിന്റെ ഒന്നു മുതല് ആറുവരെയുള്ള ഉപവകുപ്പുകളും ഇക്കാര്യത്തില് സ്പഷ്ടമായ നിര്ദേശങ്ങള് നല്കുന്നുവെന്ന് നിയമജ്ഞര് ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഈ വകുപ്പുപ്രകാരമാണല്ലോ കോടതി മസ്ജിദ് ഏറ്റെടുത്തത്. എന്നിട്ട് ഫൈസാബാദ് മുനിസിപ്പല് ബോര്ഡ് ചെയര്മാന് പ്രിയദത്ത്റാമിനെ റിസീവറായി നിയമിച്ചതും. പക്ഷേ ഇക്കാര്യത്തില് നിയമമനുസരിച്ച് ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്ന അതിക്രമിച്ച് കയറിയവരെ തടയാന് കോടതി വിസമ്മതിക്കുകയാണുണ്ടായത്. 1949 ഡിസംബര് 22ന് അതിക്രമിച്ച് കയറിയവര്ക്ക് ആരാധനക്കുള്ള അവസരം നല്കുകയും അന്നുവരെ മസ്ജിദിന്റെ ഉടമകളും അവിടെ ആരാധന നടത്തിപ്പോന്നവരുമായ വിഭാഗത്തിന് പ്രവേശനം നിഷേധിക്കുകയുമാണ് കോടതി ചെയ്തത്.
ബാബറിമസ്ജിദ് പ്രശ്നത്തില് പില്ക്കാലത്തുണ്ടായ കോടതിവിധികളും ആദ്യവിധിയുടെ അനീതികളെ തിരുത്താനല്ല അതിനെ ശാശ്വതീകരിക്കുവാനും തീവ്രതരമാക്കുവാനുമാണ് സഹായിച്ചത്. ഒരര്ഥത്തില് ബാബറി മസ്ജിദിനോട് നീതിപുലര്ത്തുവാന് നിരന്തരമായി കോടതികള് വിസമ്മതം കാണിക്കുകയാണുണ്ടായത്. 1950 ജനുവരി 16ന് ഫൈസാബാദ് സിവില് ജഡ്ജിന് മുമ്പില് സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ട സിവില്സ്യൂട്ടിന് മേല് കോടതി സ്വീകരിച്ച തീരുമാനം ആ ഗതിയിലുള്ളതായിരുന്നു. യു പി സര്ക്കാരോ അതിന്റെ ഉദ്യോഗസ്ഥരോ മുസ്ലിംമതപ്രമുഖരോ പള്ളിയില് സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ട വിഗ്രഹങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്യുന്നത് തടയണമെന്നായിരുന്നു ഗോപാല്സിങ് വിശാരദിന്റെ സിവില്സ്യൂട്ടില് അപേക്ഷിച്ചിരുന്നത്. തനിക്ക് തടസ്സങ്ങളൊന്നും കൂടാതെ അതിന് മുമ്പില് ആരാധന നടത്തുവാന് അനുമതി നല്കണമെന്നും അയാള് അപേക്ഷിച്ചു. കോടതി ആ അപേക്ഷ സ്വീകരിക്കുകയും വിഗ്രഹങ്ങള് നീക്കം ചെയ്യുന്നതിനെതിരെ താല്ക്കാലിക ഇഞ്ചങ്ഷന് അനുവദിക്കുകയുമാണ് ചെയ്തത്. ജനുവരി 19ന് ഈ ഉത്തരവ് പരിഷ്കരിച്ച് വിധിയുണ്ടായെങ്കിലും പള്ളിയില് കടത്തിവെച്ച വിഗ്രഹങ്ങള്ക്ക് മുമ്പില് പൂജ നടത്തുവാനും അനുമതി നിലനിര്ത്തുകതന്നെയാണ് കോടതി ചെയ്തത്. പിന്നീട് 1951 മാര്ച്ച് മൂന്നിന് ഈ താല്ക്കാലിക ഇഞ്ചങ്ഷന് സ്ഥിരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് സിവില് കോടതിയുടെ വിധി ഉണ്ടായതോടെ അനീതികരമായ ഈ പ്രവൃത്തിക്ക് ഔപചാരികമായ സ്ഥിരീകരണവും ലഭിച്ചു.
1955 ഏപ്രില് 26ന് ഹൈക്കോടതി ഈ വിധി ശരിവെച്ചതോടെ ബാബറി മസ്ജിദുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അനീതികരമായ നീതിനിര്വഹണം അതിന്റെ ആദ്യഘട്ടം പിന്നിട്ടു.
ബാബറി മസ്ജിദിന്റെ ഉടമാവകാശം തങ്ങള്ക്ക് വിട്ടുതരണമെന്നും കോടതിനിയമിച്ച റിസീവറെ പിരിച്ചുവിടണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടും 1959 'നിര്മോഹി അഖാര'യെന്ന ഹിന്ദുമതവിഭാഗവും പള്ളിയും അതിനോട് ചേര്ന്നുള്ള ശ്മശാനവും തങ്ങളുടേത് ആവുകയാല് അത് തങ്ങള്ക്ക് വിട്ടുതരണമെന്നും അതിനകത്ത് നിയമവിരുദ്ധമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിട്ടുള്ള വിഗ്രഹങ്ങള് നീക്കംചെയ്യണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് 1961 ല് സുന്നി സെന്ട്രല് വഖഫ് ബോര്ഡും കോടതിയെ സമീപിക്കുകയുണ്ടായി. ഈ കേസുകളെല്ലാം അനന്തമായ വ്യവഹാരപ്രക്രിയകളിലൂടെ തീരുമാനമാകതെ കിടക്കുകയായിരുന്നു.
ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ ഉടമാവകാശത്തെ സംബന്ധിച്ച് ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയവും അതിന്റെ തകര്ച്ചക്ക് വഴിമരുന്നിട്ടതുമായ വിധിയായിരുന്നു 1986 ലേത്. ഉമേഷ്ചന്ദ്രപാണ്ഡെ എന്ന അഭിഭാഷകന് 1986 ജനുവരി 25ന് മുന്സിഫ് കോടതിയില് ഒരു അപേക്ഷ നല്കുന്നു. പള്ളിയില് സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ട വിഗ്രഹങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് പൂജ നടത്തുവാന് നിലവിലുള്ള നിയന്ത്രണങ്ങള് നീക്കംചെയ്യണമെന്നായിരുന്നു പെറ്റീഷന്. 1961ല് സുന്നി വഖഫ് ബോര്ഡ് കൊടുത്ത കേസിന്റെ ഫയലുകള് ഹൈക്കോടതിയില് ആകയാല് ഇതില് വിധി പറയാനാവില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് മുന്സിഫ് കോടതി ഹരജി തള്ളുകയുണ്ടായി. തുടര്ന്ന് ഫെബ്രുവരി ഒന്നിന് ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ കോടതിയില് അപ്പീല് സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ടു. ക്രമസമാധാന സ്ഥിതിയെ സംബന്ധിച്ച് ജില്ലാ മജിസ്ട്രേട്ടിന്റെയും പൊലീസ് സൂപ്രണ്ടിന്റെയും പ്രസ്താവനകള് വാങ്ങിയശേഷം വെറും 40 മിനിറ്റുകൊണ്ട് ജില്ലാ ജഡ്ജി കെ എം പാണ്ഡെ വിധി പ്രസ്താവിച്ചു. ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ വാതിലുകള് ഹിന്ദുക്കള്ക്ക് ആരാധനക്കായി തുറന്നുകൊടുക്കാന് കല്പ്പിച്ച കുപ്രസിദ്ധമായ വിധിയായിരുന്നു പാണ്ഡെയുടേത്. ഒരു മുസ്ളിം മതവിശ്വാസിക്കുപോലും ഇക്കാര്യത്തില് എന്താണ് പറയാനുള്ളതെന്ന് കേള്ക്കാന്പോലും കോടതി തയാറായില്ല. പള്ളിയുടെ വാതിലുകള് തുറന്നുകൊടുത്താല് സ്വര്ഗം ഇടിഞ്ഞുവീഴുകയോ മുസ്ളിങ്ങളുടെ ആരാധനാ സ്വാതന്ത്യ്രത്തെ ഏതെങ്കിലും തരത്തില് ബാധിക്കുകയോ ചെയ്യില്ലെന്ന് കോടതി പറഞ്ഞു. അത്പ്രകാരം ഫെബ്രുവരി രണ്ടിന് മസ്ജിദിന്റെ വാതിലുകള് അതിക്രമിച്ച് കടന്നവര്ക്കായി തുറന്നുകൊടുത്തു. അന്നത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി രാജീവ്ഗാന്ധിയും യുപി മുഖ്യമന്ത്രി എന് ഡി തിവാരിയും രാജ്യത്ത് ഇത്തരമൊരു വിധി സൃഷ്ടിക്കുന്ന പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ ഗൌരവപൂര്വം പരിഗണിക്കാതെ ഹിന്ദുത്വതാല്പ്പര്യങ്ങള്ക്ക് മുമ്പില് ഉദാസീനത പുലര്ത്തി.
വാസ്തവത്തില് രാജ്യത്താകെ സംഘപരിവാര് അഴിച്ചുവിട്ട വര്ഗീയാന്തരീക്ഷത്തിന്റെ സ്വാധീനഫലം കൂടിയായിരുന്നു ഇത്തരമൊരു വിധി. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികള് നടത്തിയ പ്രചണ്ഡമായ പ്രചാരണഘോഷങ്ങളുടെയും അത് സൃഷ്ടിച്ച വര്ഗീയാവബോധത്തിന്റെയും ഫലമായിട്ടാണ് ഇത്തരമൊരു വിധി ഉണ്ടാവുന്നത്. രഥയാത്രകളുടെയും വര്ഗീയകലാപങ്ങളുടെയും ഉന്മാദത്തിലേക്ക് ഇന്ത്യന് മധ്യവര്ഗങ്ങളെയാകെ വലിച്ചടുപ്പിച്ചിരുന്ന പ്രതിലോമപ്രവാഹത്തില് ഇന്ത്യന് ജുഡീഷ്യറിയും പെട്ടുപോയോ എന്ന് ആശങ്കപ്പെടുത്തിയ വിധിയായിരുന്നു ഇത്. ഇന്ത്യന് കോടതികളുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ഝടുതിയില് തീര്പ്പ് കല്പ്പിക്കപ്പെട്ട ഈ കോടതിവിധി ബാബറിമസ്ജിദിനെ സമ്പൂര്ണാര്ഥത്തിലുള്ള ക്ഷേത്രമാക്കിമാറ്റാനുള്ള ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളുടെ ശ്രമങ്ങളുടെ വിജയം കൂടിയായിരുന്നല്ലോ. നിയമപരമായ എല്ലാ നടപടിക്രമങ്ങളെയും സാങ്കേതികവശങ്ങളെയും നിരസിക്കുന്ന തരത്തിലാണ് ഈ വിധി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടത്.
പള്ളിയുടെ വാതില് ഹിന്ദുക്കള്ക്ക് തുറന്നുകൊടുത്തുകൊണ്ടുള്ള ഉത്തരവ് അസാധുവാക്കാന് അഭ്യര്ഥിച്ചുകൊണ്ട് ഫെബ്രുവരി മൂന്നിന് ഹൈക്കോടതിയുടെ ലക്നൌ ബഞ്ചിന് മുമ്പാകെ ഒരു റിട്ട്പെറ്റീഷന് സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ടു. മുഹമ്മദ് ഹാഷിം എന്ന പരാതിക്കാരന്റെ ഈ അപേക്ഷ പരിഗണിച്ചുകൊണ്ട് തര്ക്കത്തിന് അവസാനപരിഹാരം കാണുന്നതുവരെ കാര്യങ്ങള് പഴയപടി തുടരാന് കോടതി ഉത്തരവ് പുറപ്പെടുവിച്ചു. 1986 മെയ് 12ന് സുന്നി സെന്ട്രല് വഖഫ് ബോര്ഡും ജില്ലാ ജഡ്ജിയുടെ ഫെബ്രുവരി ഒന്നിന്റെ ഉത്തരവ് റദ്ദാക്കാന് പരാതി നല്കുകയുണ്ടായി. കോടതിക്കകത്ത് കേസുകളും നൂലാമാലകളും തുടരുമ്പോഴും പുറത്ത് ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളും ഭരണകൂടവും തമ്മിലുള്ള അവിശുദ്ധബാന്ധവം ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായ ബാബറി മസ്ജിദിന്റെ തകര്ച്ചയിലേക്ക് കാര്യങ്ങളെ എത്തിച്ചു. ഇപ്പോള് അയോധ്യാതര്ക്കത്തെ സംബന്ധിച്ച് കോടതിവിധികള് എന്തായാലും സമൂഹത്തിന്റെ മതേതരവല്ക്കരണവും ഭരണകൂടത്തിന്റെ ജനാധിപത്യനിലപാടുകളും കൊണ്ടു മാത്രമേ ഹിംസയുടെയും വിധ്വംസകപ്രവര്ത്തനങ്ങളുടെതുമായ വര്ഗീയരാഷ്ട്രീയത്തെ പ്രതിരോധിക്കാനാവൂ.
ആധുനിക മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ജന്മത്തില് ജറുശലേം ദേവാലയതര്ക്കവും കുരിശുയുദ്ധവും വഹിച്ച പങ്ക് നിര്ണായക പ്രാധാന്യമുള്ളതാണ്. യൂറോപ്പിനെ ബാധിച്ച മധ്യകാല അന്ധതയുടെ ഭ്രാന്തമായ പ്രവാഹഗതിയില് തന്നെയാണ് ജറുശലേം ദേവാലയതര്ക്കവും ഒഴുകിപ്പോയതെന്നതാണ് ചരിത്ര യാഥാര്ഥ്യം. കുരിശുയുദ്ധത്തിനുപോയവരുടെ സഞ്ചാരവഴികളില് വളര്ന്നുവന്ന വാണിജ്യകേന്ദ്രങ്ങള് ആധുനികമുതലാളിത്തത്തിന്റെ വളര്ച്ചയില് വഹിച്ച പങ്ക് അനിഷേധ്യമാണല്ലോ. ജറുശലേം പ്രശ്നം അന്നുന്നയിക്കപ്പെട്ട തരത്തില് ചരിത്രത്തിലൊരു തര്ക്കപ്രശ്നമായി തുടര്ന്നില്ല. യൂറോപ്യന് നവോത്ഥാനവും ദേശരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഉത്ഭവവും ജനാധിപത്യമുന്നേറ്റങ്ങളും അതിന്റെ തന്നെ പ്രത്യയശാസ്ത്രമായി വികസിച്ച മതേതരത്വവും മധ്യകാലിക യൂറോപ്പിനെക്കുരുതിക്കളമാക്കിയ മതാന്ധതയൊക്കെ കഴുകിക്കളയുകയാണുണ്ടായത്. ജറുശലേം ദേവാലയതര്ക്കത്തിന്റെ പരിഹാരം മതേതര ജനാധിപത്യപ്രയോഗത്തിലൂടെയാണ് യൂറോപ്യന് സമൂഹം അതിജീവിച്ചത്. സാമൂഹ്യവിപ്ളവങ്ങള് കൈവരുത്തുന്ന ജനസമൂഹങ്ങളുടെ മാനസികവും ചിന്താപരവും വിശ്വാസപരവുമായ മഹോന്നതികളിലൂടെ മധ്യകാല മതക്രൂരതകളെ മനുഷ്യസമൂഹം നേരിടുകയായിരുന്നു.
ബാബറിമസ്ജിദ് തകര്ക്കപ്പെടുന്നത് ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികള് ഏറെക്കാലമായി നടത്തിപ്പോന്ന ഭ്രാന്തമായ പ്രചാരണങ്ങളുടെയും കടന്നാക്രമണപരമായ സംഘാടനത്തിന്റെയും അത്യുച്ചാവസ്ഥയിലായിരുന്നല്ലോ. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളുടെ ഹിംസ്രമായ രാഷ്ട്രീയ പ്രയോഗം മാത്രമല്ല ഇതിലൂടെ അനാവരണം ചെയ്യപ്പെട്ടത്. ഇന്ത്യന് മതേതരത്വത്തിന്റെയും ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും ദാരുണമായ അവസ്ഥകൂടിയായിരുന്നു. മതനിരപേക്ഷതയുടെ വാചകക്കസര്ത്തുക്കള്ക്കിടയില് ഇന്ത്യന്ഭരണകൂടം ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച വര്ഗീയതയായിരുന്നു ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ തകര്ച്ചക്ക് കാരണമായിത്തീര്ന്നത്. കര്സേവയെന്നപേരില് അയോധ്യയില് സമാഹരിക്കപ്പെടാന്പോകുന്ന വിധ്വംസകസേന ബാബറി മസ്ജിദ് നിലംപരിശാക്കുമെന്നതിനെക്കുറിച്ച് മുന്നറിയിപ്പുകള് ഉണ്ടായിട്ടും ഇന്ത്യന്ഭരണകൂടം അതിനെ തടയാന് കാര്യക്ഷമമായി ഒന്നും ചെയ്തില്ല. ഇത്തരമൊരു ദുഷ്കൃത്യം സമൂഹശരീരത്തിലേല്പ്പിക്കാന് പോകുന്ന ആഴമേറിയ മുറിവുകളെക്കുറിച്ചോ വിരാമമില്ലാത്ത വര്ഗീയ കലാപങ്ങളെക്കുറിച്ചോ റാവുസര്ക്കാര് ഗൌരവപൂര്വമായ ആലോചനകള്ക്ക് തയാറായില്ല. സങ്കുചിതമായ മതവികാരങ്ങളും വിശ്വാസഭ്രാന്തും ഇളക്കിവിട്ട് സംഘപരിവാര് ശക്തികള് നടത്തുന്ന നീചകൃത്യങ്ങളോട് ഒരര്ഥത്തില് ഉദാസീനത പുലര്ത്തുകയാണ് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം ചെയ്തത്. ബാബറി മസ്ജിദ് പൊളിച്ചുമാറ്റി തല്സ്ഥാനത്ത് രാമക്ഷേത്രം പണിയുകയെന്ന സംഘപരിവാര് ലക്ഷ്യത്തിന് കേന്ദ്രസര്ക്കാര് കൂട്ടുനില്ക്കുകയായിരുന്നുവെന്നല്ലാതെ മറ്റെന്താണ് പറയുക. ചിലപ്പോള് ഗുദ്ധഗതിക്കാരായ ആളുകള് കരുതുന്നതുപോലെ അപ്രതീക്ഷിതമായൊരു മുഹൂര്ത്തത്തില് സംഭവിച്ചുപോയ ഒരു ദുരന്തരത്തെ നേരിടുന്നതില് വന്നുപോയ വീഴ്ച മാത്രമായിട്ട് ഇതിനെ കാണാനാവില്ല. ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ നാശത്തെ തടയുവാന് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടത്തിന് കഴിയാതെപോയത് അതിന്റെ മതേതരത്വം കൈയൊഴിയുന്ന നിലപാടുകള് മൂലമായിരുന്നുവെന്നത് കാര്യങ്ങളെ യുക്തിപൂര്വവും സൂക്ഷ്മവുമായി പരിശോധിക്കുന്ന ആര്ക്കും മനസ്സിലാക്കാനാവും.
തര്ക്കങ്ങളുടെ ചരിത്രം
"സാമുദായിക വിഭജനത്തിന്റെ തീരത്തോളം രാഷ്ട്രത്തെ തള്ളിവിട്ടു''വെന്ന് ജസ്റ്റിസ് ലിബര്ഹാന് നിരീക്ഷിക്കുന്ന ബാബറിമസ്ജിദ് തകര്ച്ചയുടെയും തര്ക്കങ്ങളുടെയും ചരിത്രം എങ്ങനെയാണ് കൊളോണിയല് ഭരണകൂടവും 1947ന്ശേഷം ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടവും മതപരമായ ഭിന്നതകള് സൃഷ്ടിക്കാന് ആരാധനാലയ പ്രശ്നത്തെ ഉപയോഗിച്ചുവെന്നതിന്റെ ചരിത്രംകൂടിയാണ്. ബാബറി മസ്ജിദ് തകര്ത്തത് കര്സേവകരാണെങ്കിലും അതിന് പ്രത്യയശാസ്ത്രപരിസരമൊരുക്കിയത് കൊളോണിയല് ശക്തികളാണ്. ബ്രിട്ടീഷ് അധികാരത്തിന്റെ നെടുംതൂണുകളെ പിടിച്ചുലച്ച ഒന്നാംസ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തിലെ ജനകീയ ഐക്യം കണ്ട് പരിഭ്രാന്തരായ കൊളോണിയല് ഭരണാധികാരികളാണ് മസ്ജിദ് തര്ക്കത്തിന് വഴിമരുന്നിടുന്നത്.
ഒന്നാം സ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തില് രണോത്സുകമായ സമരങ്ങള്ക്ക് സാക്ഷ്യംവഹിച്ച മണ്ണാണ് അയോധ്യ. ഹിന്ദു-മുസ്ളിം വ്യത്യാസമില്ലാതെ വൈദേശികര്ക്കെതിരെ ജനങ്ങള് തോളോട് തോള് ചേര്ന്നു പോരാടി. ഹിന്ദുക്കളുടെയും മുസ്ളിങ്ങളുടെയും മതപരമായ വാസനകള് ഒന്നിനൊന്നായി ഇണങ്ങി ദേശാഭിമാനപരമായ വാസനകള് ജന്മമെടുക്കുന്നത് കണ്ട് ചാള്സ്ബാളിനെപ്പോലുള്ള ചരിത്രകാരന്മാര് ആശ്ചര്യം കൊള്ളുന്നുണ്ട്. ഒന്നാംസ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തിന്റെ ചരിത്രമെഴുതിയ സവര്ക്കര് ചാള്സ്ബാളിനെ ഉദ്ധരിക്കുന്നത് നോക്കുക; "അത്ര അത്ഭുതകരവും അസാമാന്യവുമായ പരിണാമം ലോകചരിത്രത്തില്ത്തന്നെ വിരളമാണ്.'' ബ്രാഹ്മണരും ശൂദ്രരും ഹിന്ദുക്കളും മുഹമ്മദീയരുമെല്ലാം ഒരുമിച്ച് വിപ്ളവമുണ്ടാക്കുന്നതിന് സാധ്യതയുണ്ടെന്നതില് കവിഞ്ഞ, ഇന്ത്യന്വിപ്ളവം നല്കുന്ന മറ്റൊരു മുന്നറിയിപ്പില്ലെന്നാണ് അക്കാലത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് പൊളിറ്റിക്കല് ഇന്റലിജന്സ് റിപ്പോര്ട്ടുകള് പറയുന്നത്.
1843 ല് ഗവര്ണര് ജനറലായിരുന്ന എല്ലന്ബറോ പ്രഭു വെല്ലിങ്ടണ് പ്രഭുവിന് എഴുതിയ കത്തുതന്നെ ഇന്ത്യയില് എങ്ങനെയാണ് മതപരമായ ഭിന്നതകള് സൃഷ്ടിക്കുവാന് ബ്രിട്ടീഷുകാര് പദ്ധതിയിട്ടതെന്നതിന് നല്ലൊരു തെളിവാണ്. "മുഹമ്മദീയര് അടിസ്ഥാനപരമായി ബ്രിട്ടീഷുകാര്ക്കും അവരുടെ നയങ്ങള്ക്കുമെതിരാണ്. അതിനാല് നമ്മുടെ നയം ഹിന്ദുക്കളുമായി രമ്യതയിലാകുന്നതായിരിക്കണം.'' ഹിന്ദുക്കളെയും മുസ്ളിങ്ങളെയും സാഹചര്യങ്ങള്ക്കനുസരിച്ച് ശത്രുവായും മിത്രമായും പരിഗണിച്ച ചരിത്രമാണ് ബ്രിട്ടീഷുകാര്ക്കുള്ളത്. ഇരു മതപ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളും ജനങ്ങളെ ഭിന്നിപ്പിക്കുവാനുള്ള വര്ഗീയ പ്രയോഗമായി വളര്ത്തുകയാണ് ബ്രിട്ടുഷുകാര് ചെയ്തത്.
ഒന്നാം സാതന്ത്യ്രസമരം അടിച്ചമര്ത്തിയെങ്കിലും അതിലണിനിരന്ന ജനങ്ങളുടെ ഐക്യവും രണോത്സുകതയും ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണാധികാരികളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. മതത്തെ മറ്റെന്തിനേക്കാളും വലുതായി കാണുന്ന ഒരേഷ്യന്സമൂഹത്തെ ഭിന്നിപ്പിക്കാനുള്ള മാര്ഗമായി ബ്രിട്ടീഷുകാര് മതബോധത്തെ ഇളക്കിവിടാനുള്ള പദ്ധതികള് രൂപപ്പെടുത്തിയത് ഇങ്ങനെയൊരു ചരിത്ര സമ്മര്ദത്തിലാണ്. മതവിശ്വാസത്തിന്റെയും ദൈവചിന്തയുടെയും സാക്ഷാത്കാരമാണ് ആരാധന. ദൈവസാക്ഷാത്കാരത്തിന്റെയും സത്യാന്വേഷണത്തിന്റെയും വഴിയായി മതത്തെക്കാണുന്നവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ആരാധനാലയങ്ങള്ക്ക് ജീവിതത്തില് നിര്ണായകസ്ഥാനമാണുള്ളത്. ഈശ്വരഭക്തിയുടെയും സാക്ഷാല്ക്കാരത്തിന്റെയും കേന്ദ്രമാണ് അവര്ക്ക് ദേവാലയങ്ങള്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആരാധനാലയങ്ങളെ തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കിയാല് വിശ്വാസിസമൂഹങ്ങള് തമ്മില് ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത കലാപങ്ങള് ഉയര്ത്തിയെടുക്കുവാനാകുമെന്ന് സാമ്രാജ്യത്വബുദ്ധികേന്ദ്രങ്ങള് ആലോചിക്കുകയും ഇതിനായി ആസൂത്രിതമായ നീക്കങ്ങള് നടത്തുകയും ചെയ്തു. 1857 ലെ കലാപത്തിലെ ഹിന്ദു-മുസ്ളിം ഐക്യവും ഇന്ത്യക്കാരുടെ അസാമന്യമായ പോരാട്ടവീര്യവും കണ്ട് പരിഭ്രാന്തരായ ബ്രിട്ടീഷുകാര് പഴയ റോമാസാമ്രാജ്യത്തിലെ രാഷ്ട്രതന്ത്രമായ 'ഉശ്ശറല മ ലായീൃമ' (ഭിന്നിപ്പിച്ച് ഭരിക്കുക) എന്ന തന്ത്രം പരീക്ഷിക്കുവാന് തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് ബാബറിമസ്ജിദ് നിലനില്ക്കുന്ന അയോധ്യ തര്ക്കഭൂമിയാക്കി പരിവര്ത്തനപ്പെടുത്തുവാനുള്ള കുത്സിതപദ്ധതികള് ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടുന്നത്.
ഹിന്ദുമുസ്ളിംജനങ്ങള് മതപരമായ വാസനകളെയെല്ലാം മാറ്റിവെച്ച് ഐക്യപ്പെട്ട് ബ്രിട്ടനെതിരെ പട നയിച്ചപ്പോള് അയോധ്യയിലെ നല്ലൊരു വിഭാഗം മഹന്തുക്കള് ബ്രിട്ടീഷ് പാദസേവയുടെ ദൌത്യമാണ് നിര്വഹിച്ചത്. സവര്ക്കര്തന്നെ തന്റെ ഒന്നാംസ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തെപ്പറ്റിയുള്ള പുസ്തകത്തില് ഗ്വാളിയോര്രാജാവ് ഉള്പ്പെടെ പിന്നീട് ഇന്ത്യന് രാഷ്ട്രീയത്തില് ഹിന്ദുത്വപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ നേതൃത്വമായി വളര്ന്നുവന്ന പല നാടുവാഴിപ്രമാണിത്തശക്തികളും ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ പാദസേവകരായിരുന്നുവെന്ന് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. സവര്ക്കറും പില്ക്കാലത്ത് ഇതേ രാജ്യദ്രോഹത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രകാരനും പ്രയോക്താവുമായി പരിണമിച്ചുവെന്നത് വേറെ കാര്യം.
അയോധ്യയിലെ മഹന്തുക്കളെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുവാനും മുസ്ളിംജനങ്ങള്ക്കിടയില് അസ്വസ്ഥത പടര്ത്തുവാനുമാണ് ബാബറി മസ്ജിദിന് മുന്നിലുള്ള ഭൂമി മഹന്തുക്കള്ക്ക് നല്കിയത്. അവിടെ വേലിയുയര്ത്തി പള്ളിയിലേക്കുള്ള വഴി തടസ്സപ്പെടുത്തി.
1859ല് അന്നത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് റെസിഡന്റ് പള്ളിയിലേക്കുള്ള വഴി വടക്കേ ഗോപുരം വഴിയാക്കണമെന്ന് ഉത്തരവിറക്കുകയായിരുന്നല്ലോ. വളരെ ആസൂത്രിതമായി ഹിന്ദു മുസ്ളിം ഭിന്നതയും സ്പര്ധയും വളര്ത്തിയെടുക്കുവാനുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് നീക്കങ്ങളെ അതിജീവിക്കുവാന് ഹിന്ദുക്കള്ക്കും മുസ്ളിങ്ങള്ക്കുമിടയില് സമവായവും സൌഹൃദവും ഉറപ്പിച്ച് നിര്ത്തുവാന് നേതൃത്വം കൊടുത്ത അയോധ്യയിലെ ജനനേതാക്കളായിരുന്നു ഫൈസാബാദ് മൌലവിയും മഹന്ത് രാംചരണ്ദാസും. അഹമ്മദ്ഷാ മൌലവി എന്ന ഫൈസാബാദ് മൌലവി ഒന്നാം സ്വാതന്ത്യ്രസമരത്തില് ജനങ്ങളെയാകെ അണിനിരത്തുന്നതില് നിര്ണായകമായ പങ്ക് വഹിച്ച ആത്മീയനേതാവായിരുന്നു. അതേപോലെ മഹന്ത് രാംചരണ്ദാസും. ഇവര് തമ്മിലെത്തിയ ധാരണയനുസരിച്ച് രാമഛത്രപുത്രയില് ആരാധന നടത്തുവാന് അവസരമൊരുക്കുകയും ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ വര്ഗീയവല്ക്കരണത്തിനുള്ള കുത്സിതമായ ശ്രമങ്ങളില് വീണുപോകാതെ ഇരുസമുദായങ്ങളും സൌഹൃദപൂര്വം കഴിയാന് ജനങ്ങള്ക്കിടയില് ബോധവല്ക്കരണവും ആരംഭിച്ചു. അയോധ്യയുടെ ഭുതകാല ചരിത്രത്തിലെ സമുദായ സൌഹൃദത്തിന്റെയും മതമൈത്രിയുടെയും നായകന്മാരായിരുന്ന ഈ രണ്ട് ആത്മീയനേതാക്കളെയും ബ്രിട്ടീഷുകാര് തൂക്കിലേറ്റുകയായിരുന്നു.
1858 മാര്ച്ച് 10നാണ് ഫൈസാബാദ് മൌലവിയെയും മഹന്ത് രാംചരണ്ദാസിനെയും ബ്രിട്ടീഷുകാര് തൂക്കിലേറ്റിയത്. ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ളിങ്ങളും ഒന്നിച്ച് നില്ക്കുന്നത് ഇന്ത്യയില് ബ്രിട്ടീഷ് ആധിപത്യത്തിന് വെല്ലുവിളിയായി മാറുമെന്ന ചിന്തയാണ് ഈ രണ്ട് നീതിമാന്മാരെയും തൂക്കിലേറ്റാന് കൊളോണിയല് ശക്തികളെ നിര്ബന്ധിച്ചത്. അദമ്യമായ സ്വാതന്ത്യ്രബോധത്തിന്റെയും ജനകീയ ഐക്യത്തിന്റെയും സമരഭൂമിയായ പഴയ അയോധ്യയുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ രണ്ടറകളെപോലെയായിരുന്നു അഹമ്മദ് ഷാ മൌലവിയും രാംചരണ്ദാസും. ബ്രിട്ടീഷുകാര് ഈ രണ്ടുപേരയുെം പ്രതികാരബുദ്ധിയോടെ വധിക്കുകയായിരുന്നു. അവരെ തൂക്കിലേറ്റിയ ആല്മരത്തെ അയോധ്യയിലെ ജനങ്ങള് ആരാധിക്കുവാനും മതമൈത്രിയുടെയുംസ്വാതന്ത്യ്രബോധത്തിന്റെയും പ്രചോദനകേന്ദ്രമായി മാറ്റുകയും ചെയ്തതതോടെ മുറിച്ചുമാറ്റുകയായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്യ്രത്തിനും ജനസമൂഹങ്ങളുടെ സഹോദര്യത്തിനുംവേണ്ടി ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയചരിത്രത്തില്ആദ്യമായി തൂക്കിലേറ്റപ്പെട്ട രണ്ട് മഹോന്നതരുടെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിന്റെ മണ്ണാണ് അയോധ്യയും ഫൈസാബാദും.
ബാബറിമസ്ജിദിനെ തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കി മാറ്റുവാനുള്ള ചരിത്രനിര്മിതി ആരംഭിക്കുന്നതുതന്നെ തോക്കുകൊണ്ടുമാത്രം ഇന്ത്യയില് ഭരണം തുടരാനാവില്ലെന്ന ബ്രിട്ടീഷ് തിരിച്ചറിവില്നിന്നാണ്. ജയിംസ്മില്യനെപ്പോലുള്ള ഇന്തോളജിസ്റ്റുകളായ ബ്രിട്ടീഷ് ചരിത്രകാരന്മാരാണ് മതപരമായ വിഭാജ്യതയുടേതായ ചരിത്രനിര്മാണം ആരംഭിച്ചത്. 1813ല് ബാബര്നാമയുടെ പരിഭാഷ ജോണ് ലെയ്ഡന് നിര്വഹിച്ചത് ഈയൊരു ദുഷ്ടലക്ഷ്യത്തോടെയായിരുന്നു. പഠാണികള്ക്കെതിരായ യുദ്ധത്തിനിടയില് 1528 മാര്ച്ച് മാസത്തില് ബാബര് അയോധ്യയിലൂടെ കടന്നുപോയി എന്ന് ലെയ്ഡന് വാദിച്ചു. ലെയ്ഡന്റെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ പിന്പറ്റിയാണ് ബ്രിട്ടീഷ് ചരിത്രകാരന്മാര് കെട്ടുകഥകള് പടച്ചുവിട്ടത്. ലഖ്നോവിലെ റെസിഡന്റായിരുന്ന കര്ണല്സീമാനാണ് ബാബറിമസ്ജിദ് രാമജന്മഭൂമിയിലാണെന്ന വാദങ്ങളെ സാധൂകരിക്കുവാന് ത്വരിതനീക്കങ്ങള് നടത്തിയത്. 1867ല് അയോധ്യ ഉള്പ്പെടുന്ന ഫൈസാബാദിന്റെ ഒരു ചരിത്രം, സെറ്റില്മെന്റ് ഓഫീസറായിരുന്ന കര്ണല് രചിച്ചു. ഇതിലദ്ദേഹം അയോധ്യയിലെ രാമജന്മസ്ഥാനത്ത് നല്ലൊരു ക്ഷേത്രമുണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് നിരൂപിക്കുന്നു. 1528ല് ബാബര് അയോധ്യ സന്ദര്ശിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കല്പ്പനപ്രകാരം പുരാതനമായൊരു ക്ഷേത്രം നശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും തോന്നുന്നുണ്ടെന്ന് തട്ടിവിട്ടു. 1813ല് ജോണ്ലെയ്ഡന് പറയുന്നത് ബാബര് അയോധ്യയില് വന്നിട്ടുണ്ടാകാമെന്നുമാത്രമാണ്. എന്നാല് കര്ണല്സീമാന് പറയുന്നത് അയോധ്യയില് ഒരു ക്ഷേത്രമുണ്ടാകാമെന്നാണ്. ഇങ്ങനെ ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തോന്നലുകളും ഉഹാപോഹങ്ങളും ചരിത്രമാക്കി അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു. അയോധ്യയെ തര്ക്കഭൂമിയാക്കി രാജ്യത്തെ വര്ഗീയതയിലേക്ക് നയിച്ച ബാബറിമസ്ജിദ് -രാമജന്മഭൂമി പ്രശ്നത്തിന് മജ്ജയും മാംസവും വെപ്പിച്ചത് ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തോന്നലുകളും ഊഹാപോഹങ്ങളുമായിരുന്നു.
സ്വാതന്ത്യ്രാനന്തരം
ബാബറി മസ്ജിദ് പ്രശ്നത്തെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിച്ചത് വര്ഗീയതയെ, പ്രത്യേകിച്ച് ഹിന്ദുവര്ഗീയതയെ പോഷിപ്പിക്കുന്നതും സഹായിക്കുന്നതുമായ ഇന്ത്യന്ഭരണകൂടത്തിന്റെ നയങ്ങളായിരുന്നു. മതനിരപേക്ഷതയെയും ജനാധിപത്യത്തെയും സംബന്ധിച്ച് ഭരണഘടന ഉദ്ഘോഷിക്കുന്ന മഹാവാക്യങ്ങള്ക്ക് പ്രയോഗക്ഷമമായ അര്ഥങ്ങളൊന്നും ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം ഒരിക്കലും നല്കിയിട്ടില്ല. ഭരണകൂടമെന്നത് നിയമനിര്മാണ സംവിധാനമായ ലെജിസ്ളേച്ചറും നിയമനിര്വഹണ യന്ത്രമായ എക്സിക്യൂട്ടീവും നീതിന്യായസംവിധാനമായ കോടതിയും എല്ലാം ചേര്ന്നതാണല്ലോ. വിഭിന്നവര്ഗീയശക്തികളെ മാറിമാറി പ്രീണിപ്പിക്കുകയും അവരെ സങ്കുചിതമായ രാഷ്ട്രീയതാല്പ്പര്യത്തിനുവേണ്ടി ഉപയോഗിക്കുകയും അവരുടെ താല്പ്പര്യങ്ങള്ക്കുവേണ്ടി ഉപയോഗിക്കപ്പെടാന് നിന്നുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തതാണ് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്യ്രാനന്തര ചരിത്രംതന്നെ. ഹിന്ദു, മുസ്ളിം, ക്രിസ്ത്യന്, സിഖ് വര്ഗീയതകളിലൂടെയെല്ലാം ഇത്തരമൊരു പരസ്പര സഹായബന്ധമാണ് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം പുലര്ത്തിപ്പോന്നിട്ടുള്ളത്. ഇന്ത്യന് നാഷണല് കോണ്ഗ്രസ് എക്കാലവും ഇത്തരമൊരു മതവര്ഗീയ പ്രീണനനയമാണ് തുടര്ന്നുപോന്നിട്ടുള്ളത്. അതില്തന്നെ ഭൂരിപക്ഷമതത്തിന്റെ പ്രതിനിധീകരണം അവകാശപ്പെടുന്ന ഹിന്ദുവര്ഗീയതയോട് കോണ്ഗ്രസ് കൂടുതല് അടുത്ത ബന്ധം പുലര്ത്തിപ്പോന്നിട്ടുണ്ട്.
കോണ്ഗ്രസിന്റെ രാഷ്ട്രീയശക്തിയും ആര്എസ് എസിന്റെ സാംസ്കാരികശക്തിയും ഒന്നിച്ച് ചേരണമെന്ന ഗോള്വാക്കറുടെ രഹസ്യസ്വപ്നം കോണ്ഗ്രസിലെ ഒരു വിഭാഗം എന്നും പങ്കിട്ടിട്ടുണ്ട്. ഗാന്ധിവധത്തിനുശേഷം ആര് എസ് എസിന്റെ നിരോധനം ഒരുവര്ഷം മാത്രമാണ് നീണ്ടുനിന്നത്. നെഹ്റു വിദേശത്തായ തക്കംനോക്കി ആര്എസ്എസ്സുകാര്ക്ക് കോണ്ഗ്രസില് അംഗത്വം നല്കാന് കോണ്ഗ്രസ് വര്ക്കിങ് കമ്മിറ്റി തീരുമാനിച്ചു. പിന്നീട് നെഹ്റുവിന്റെ ശക്തമായ ഇടപെടലിനെത്തുടര്ന്നാണ് 1949 നവംബറില് ആ തീരുമാനം പിന്വലിച്ചത്. 1949 ഡിസംബര് 22ന് ബാബറിമസ്ജിദിനകത്ത് സീത-രാമവിഗ്രഹങ്ങള് "സ്വയംഭൂവാ''കുന്നതിന് പിന്നില് പ്രവര്ത്തിച്ചത് ഈ ഒരു അവിശുദ്ധകൂട്ടുകെട്ടാണ്.
1947ന് ശേഷം വിഭജനത്തെത്തുടര്ന്നുള്ള വര്ഗീയ കലാപങ്ങളുടെയും വര്ഗീയ ധ്രുവീകരണത്തിന്റെയും ചണ്ഡവാതം ശമിച്ചുപോകുന്നതില് പരിഭ്രാന്തരായവരാണ് മത മൈത്രിയുടെ പ്രവാചകനായ മഹാത്മാവിനെ വധിക്കുന്നത്. അക്കാലത്തെ പ്രമുഖ കോണ്ഗ്രസ് നേതാവായിരുന്ന ആചാര്യ നരേന്ദ്രദേവ് രാജിവെച്ചതിനെത്തുടര്ന്ന് എംപി സ്ഥാനവും ഉപേക്ഷിച്ചു. ഉപതെരഞ്ഞെടുപ്പില് അയോധ്യ ഉള്പ്പെടുന്ന മണ്ഡലത്തില് അദ്ദേഹത്തെ തോല്പ്പിക്കുവാന് ബാബ രാഘവദാസ് എന്ന ഒരു സന്ന്യാസിയെയാണ് കോണ്ഗ്രസ് മത്സരിപ്പിച്ചത്. ഇതേ ബാബരാഘവദാസ് ഉള്പ്പെട്ട (മറ്റുള്ളവര് ഹിന്ദുമഹാസഭാ നേതാവ് ദിഗ് വിജയനാഥ്, ബാബറൂര്പത്നി) മൂന്നംഗസംഘമാണ് ബാബറിമസ്ജിദിലേക്ക് വിഗ്രഹം ഒളിച്ചുകടത്തുന്നതിന് മുന്നോടിയായ 9 ദിവസം നീണ്ടുനിന്ന അഖണ്ഡനാമപരിപാടിക്ക് കാര്മികത്വം വഹിച്ചത്. ഫൈസാബദ് ജില്ലാ മജിസ്ട്രേട്ടായിരുന്ന കെ കെ നായരുടെയും മുഖ്യമന്ത്രി ജി ബി പാന്തിന്റെയും സഹായത്തോടെയും അറിവോടെയുമായിരുന്നു 1949 ഡിസംബര് 22ന് പള്ളിക്കകത്തേക്ക് വിഗ്രഹങ്ങള് ഒളിച്ചുകടത്തി സ്ഥാപിച്ചത്. ഈ വിവരമറിഞ്ഞ നെഹ്റുവിന്റെ പ്രഥമപ്രതികരണം, മസ്ജിദിനകത്തുനിന്നും വിഗ്രഹങ്ങള് എടുത്ത് സരയൂനദിയുടെ പ്രവാഹഗതിയിലേക്ക് എറിഞ്ഞുകളയുക എന്നതായിരുന്നു.
നെഹ്റുവിന്റെ വാക്കുകള് പാലിക്കപ്പെട്ടില്ല. ബാബറിമസ്ജിദ് പൂട്ടിയിട്ടു. നാലു നൂറ്റാണ്ടുകാലം അയോധ്യയിലെ മുസ്ളിംമതവിശ്വാസികള് തലമുറകളായി നിസ്കരിച്ചുപോന്ന പള്ളി പൂട്ടി തര്ക്കപ്രശ്നമാക്കിത്തീര്ത്തു. കോണ്ഗ്രസിന് നേട്ടമുണ്ടായി. കടുത്ത വര്ഗീയവികാരം കത്തിച്ച് ബാബ രാഘവദാസ് എംപിയായി തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. അടുത്ത തെരഞ്ഞെടുപ്പില് കെ കെ നായര് ജോലി രാജിവെച്ച് തെരഞ്ഞെടുപ്പില് മത്സരിച്ച് എംഎല്എയായി. പിന്നീട് ജനസംഘം എംപിയുമായി. 1952ലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പില് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ ശകുന്തളാദേവി ജനസംഘം സ്ഥാനാര്ഥിയായിരുന്നു.
കേസുകള്,
നീതിനിഷേധങ്ങള്
നിഷ്പക്ഷമെന്ന് സാധാരണ പൌരന്മാര് കരുതുന്ന ജുഡീഷ്യറിപോലും ലെജിസ്ളേച്ചറിനെയും എക്സിക്യൂട്ടീവിനെയുംപോലെ ബാബറിമസ്ജിദ് പ്രശ്നത്തില് നീതിയുക്തമായൊരു സമീപനം സ്വീകരിച്ചുവെന്ന് പറയാനാവില്ല. ഭരണകൂടത്തിന്റെ മറ്റ് രണ്ട് ഘടകങ്ങളില്നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി നിഷ്പക്ഷമായൊരു സമീപനമുണ്ടാകേണ്ടത് കോടതിയുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് തന്നെയാണ്. പള്ളിക്കകത്ത് അതിക്രമിച്ചുകടന്ന് വിഗ്രഹങ്ങള് സ്ഥാപിച്ചതിനുശേഷം അയോധ്യ പൊലീസ് തയാറാക്കിയ പ്രഥമവിവര റിപ്പോര്ടില് ഇരുളിന്റെ മറവില് സന്ന്യാസിമാര് ഉള്പ്പെടെയുള്ളവരാണ് അത് സ്ഥാപിച്ചതെന്ന് പറയുന്നു. നിലവിലുള്ള നിയമമനുസരിച്ചുതന്നെ കുറ്റകൃത്യമായിരുന്നു അത്. മാതാപ്രസാദ് എന്ന പൊലീസുകാരന് അയോധ്യയിലെ സബ് ഇന്സ്പെക്ടര് മുമ്പാകെ നല്കിയ പ്രഥമവിവര റിപ്പോര്ടില് ആ സംഭവം വിവരിക്കുന്നത് നോക്കുക. "തലേന്ന് രാത്രി ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ പൂട്ട് കുത്തിപ്പൊളിച്ച് ഒരുസംഘം ആളുകള് പള്ളിക്കകത്ത് പ്രവേശിച്ചു. അവിടെ ശ്രീരാമചന്ദ്രന്റെ പ്രതിമ സ്ഥാപിച്ചു. അവര് പള്ളിക്കകത്ത് ബലമായി കടക്കുകയും പരിശുദ്ധി നശിപ്പിക്കുകയംചെയ്തു.'' 1950 ഏപ്രില് 24ന് ഫൈസാബാദ് ഡെപ്യൂട്ടി കമീഷണര് ജെ എന് അഗര്വാള് മുമ്പാകെ ഹാജരാക്കിയ തെളിവുകള് ആരാണ് കുറ്റവാളികള് എന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നതായിരുന്നു.
ഒമ്പത് ദിവസം നീണ്ടുനിന്ന അനുബന്ധ പരിപാടിയുടെ ഭാഗമായി പള്ളിയോട് ചേര്ന്നുള്ള ശ്മശാനം കിളച്ചുമറിക്കുകയും പള്ളിയില് കയറി വിഗ്രഹങ്ങള് സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തതാണ്. ഇന്ത്യന് പീനല്കോഡിലെ 295, 297 വകുപ്പുകള് പ്രകാരം ശിക്ഷാര്ഹമായ കുറ്റകൃത്യമായിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും മതവിശ്വാസികളുടെ ആരാധനാലയങ്ങള്ക്ക് നേരെ നടത്തപ്പെടുന്ന അതിക്രമങ്ങളെയും ശ്മശാനങ്ങളിലേക്ക് അതിക്രമിച്ച് കടക്കുന്നതിനെയും സംബന്ധിച്ച ശിക്ഷാവ്യവസ്ഥകളാണ് ഈ വകുപ്പുകള്. പക്ഷേ ഒരാരാധനാലയത്തിനുനേരെ ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികള് നടത്തിയ നഗ്നമായ അതിക്രമത്തെ കുറ്റമായി കാണാന് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടം വിസമ്മതിച്ചു. അര്ഹിക്കുന്ന ഗൌരവത്തോടെ ഈ വര്ഗീയാക്രമണത്തെ കൈകാര്യം ചെയ്യാന് അന്നത്തെ യു പി സര്ക്കാരും ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ ഭരണകൂടവും സന്നദ്ധമായില്ല. നെഹ്റു ഇതൊരു തീക്കളിയാണെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് നല്കിയിട്ടും ജെ ബി പാന്ത് ഹിന്ദുത്വവര്ഗീയശക്തികളെ നേരിടാനും പള്ളിയില് സ്ഥാപിച്ച വിഗ്രഹങ്ങള് എടുത്തുമാറ്റാനും തയാറാവാതെ തര്ക്കസ്ഥലമാക്കി പൂട്ടിയിടുകയാണ് ചെയ്തത്. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളെ നേരിടാന് വിസമ്മതിക്കുന്നതിനെതിരെ അക്കാലത്തെ ഫൈസാബാദ് ഡിസിസി സെക്രട്ടറി അക്ഷയബ്രഹ്മചാരി പരസ്യമായി രംഗത്തുവന്നു. രാജ്യത്തെ ചുട്ട് ഭസ്മമാക്കുന്ന ഹിന്ദുത്വവാദികളും ഭരണകൂടവും തമ്മിലുള്ള കൂട്ടുകെട്ടിനെതിരെ അക്ഷയബ്രഹ്മചാരി നിരാഹാരസമരവും നടത്തി. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളും കോണ്ഗ്രസുകാരും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിരാഹാരപ്പന്തലും ആശ്രമവും തീയിട്ട് നശിപ്പിച്ചു. ഭ്രാന്തമായ വര്ഗീയത ആളിക്കത്തിച്ച് ഹിന്ദുത്വശക്തികളും ഫൈസാബാദ് ഭരണകൂടവും ഫൈസാബാദിലെ ഏറ്റവും മുതിര്ന്ന ആ കോണ്ഗ്രസ് നേതാവിനെ വേട്ടയാടി. അവസാനം അദ്ദേഹം ഫൈസാബാദ് വിട്ട് ലഖ്നൌവില് അഭയം തേടി.
നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങളെ ഉപയോഗിച്ച് വര്ഗീയവാദികളെ നേരിടാന് യു പി സര്ക്കാരും ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ ഭരണകൂടവും തുടര്ച്ചയായി വീഴ്ചവരുത്തി. ബാബറിമസ്ജിദില് അതിക്രമിച്ചുകടന്ന് സ്ഥാപിച്ച വിഗ്രഹങ്ങള് എടുത്തുമാറ്റി അതിനെ പൂര്വസ്ഥിതിയിലാക്കുവാന് നിയമനടപടികള് സ്വീകരിക്കുവാന് മടിച്ചുനിന്നു. അങ്ങനെ ചെയ്താല് രക്തച്ചൊരിച്ചിലുണ്ടാകുമെന്ന കപടസംഭീതി പരത്തി നീതിനിര്വഹണ ഉത്തരവാദിത്തത്തില്നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുനിന്നു. 1898ലെ ക്രിമിനല് നടപടി നിയമത്തില് സ്ഥാവരസ്വത്തുക്കളെ സംബന്ധിച്ച തര്ക്കപരിഹാരത്തെക്കുറിച്ച ഒരധ്യായം തന്നെയുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് നിയമവിദഗ്ധര് ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. 1973ലെ ക്രിമിനല് നടപടിച്ചട്ടം ഇതിന്റെ ചുവട് പിടിച്ചു തയാറാക്കിയിട്ടുള്ളതാണ്. ഒരു സ്ഥാവര വസ്തുവില് അവകാശം സ്ഥാപിക്കുവാന് ശ്രമിച്ചയാള്ക്ക് അത്തരം അവകാശം നിയമപരമായി നിലനില്ക്കുന്നുണ്ടോയെന്ന് തെളിയിക്കാന് അവസരം കൊടുത്തുകൊണ്ടുതന്നെ, അത് തെളിയിക്കപ്പെടുന്നതുവരെ ആദ്യത്തെ ഉടമക്ക് സ്വത്ത് കൈവശം വെക്കുവാന് അനുമതി നല്കുകയോ അല്ലെങ്കില് കോടതി സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്തത്തില് അത് കൈവശംവെക്കുകയോ ചെയ്യേണ്ടതായിരുന്നു.
1898ലെ ക്രിമിനല് നടപടി നിയമത്തിന്റെ 145-ാം വകുപ്പും അതിന്റെ ഒന്നു മുതല് ആറുവരെയുള്ള ഉപവകുപ്പുകളും ഇക്കാര്യത്തില് സ്പഷ്ടമായ നിര്ദേശങ്ങള് നല്കുന്നുവെന്ന് നിയമജ്ഞര് ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഈ വകുപ്പുപ്രകാരമാണല്ലോ കോടതി മസ്ജിദ് ഏറ്റെടുത്തത്. എന്നിട്ട് ഫൈസാബാദ് മുനിസിപ്പല് ബോര്ഡ് ചെയര്മാന് പ്രിയദത്ത്റാമിനെ റിസീവറായി നിയമിച്ചതും. പക്ഷേ ഇക്കാര്യത്തില് നിയമമനുസരിച്ച് ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്ന അതിക്രമിച്ച് കയറിയവരെ തടയാന് കോടതി വിസമ്മതിക്കുകയാണുണ്ടായത്. 1949 ഡിസംബര് 22ന് അതിക്രമിച്ച് കയറിയവര്ക്ക് ആരാധനക്കുള്ള അവസരം നല്കുകയും അന്നുവരെ മസ്ജിദിന്റെ ഉടമകളും അവിടെ ആരാധന നടത്തിപ്പോന്നവരുമായ വിഭാഗത്തിന് പ്രവേശനം നിഷേധിക്കുകയുമാണ് കോടതി ചെയ്തത്.
ബാബറിമസ്ജിദ് പ്രശ്നത്തില് പില്ക്കാലത്തുണ്ടായ കോടതിവിധികളും ആദ്യവിധിയുടെ അനീതികളെ തിരുത്താനല്ല അതിനെ ശാശ്വതീകരിക്കുവാനും തീവ്രതരമാക്കുവാനുമാണ് സഹായിച്ചത്. ഒരര്ഥത്തില് ബാബറി മസ്ജിദിനോട് നീതിപുലര്ത്തുവാന് നിരന്തരമായി കോടതികള് വിസമ്മതം കാണിക്കുകയാണുണ്ടായത്. 1950 ജനുവരി 16ന് ഫൈസാബാദ് സിവില് ജഡ്ജിന് മുമ്പില് സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ട സിവില്സ്യൂട്ടിന് മേല് കോടതി സ്വീകരിച്ച തീരുമാനം ആ ഗതിയിലുള്ളതായിരുന്നു. യു പി സര്ക്കാരോ അതിന്റെ ഉദ്യോഗസ്ഥരോ മുസ്ലിംമതപ്രമുഖരോ പള്ളിയില് സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ട വിഗ്രഹങ്ങളെ നീക്കം ചെയ്യുന്നത് തടയണമെന്നായിരുന്നു ഗോപാല്സിങ് വിശാരദിന്റെ സിവില്സ്യൂട്ടില് അപേക്ഷിച്ചിരുന്നത്. തനിക്ക് തടസ്സങ്ങളൊന്നും കൂടാതെ അതിന് മുമ്പില് ആരാധന നടത്തുവാന് അനുമതി നല്കണമെന്നും അയാള് അപേക്ഷിച്ചു. കോടതി ആ അപേക്ഷ സ്വീകരിക്കുകയും വിഗ്രഹങ്ങള് നീക്കം ചെയ്യുന്നതിനെതിരെ താല്ക്കാലിക ഇഞ്ചങ്ഷന് അനുവദിക്കുകയുമാണ് ചെയ്തത്. ജനുവരി 19ന് ഈ ഉത്തരവ് പരിഷ്കരിച്ച് വിധിയുണ്ടായെങ്കിലും പള്ളിയില് കടത്തിവെച്ച വിഗ്രഹങ്ങള്ക്ക് മുമ്പില് പൂജ നടത്തുവാനും അനുമതി നിലനിര്ത്തുകതന്നെയാണ് കോടതി ചെയ്തത്. പിന്നീട് 1951 മാര്ച്ച് മൂന്നിന് ഈ താല്ക്കാലിക ഇഞ്ചങ്ഷന് സ്ഥിരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് സിവില് കോടതിയുടെ വിധി ഉണ്ടായതോടെ അനീതികരമായ ഈ പ്രവൃത്തിക്ക് ഔപചാരികമായ സ്ഥിരീകരണവും ലഭിച്ചു.
1955 ഏപ്രില് 26ന് ഹൈക്കോടതി ഈ വിധി ശരിവെച്ചതോടെ ബാബറി മസ്ജിദുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അനീതികരമായ നീതിനിര്വഹണം അതിന്റെ ആദ്യഘട്ടം പിന്നിട്ടു.
ബാബറി മസ്ജിദിന്റെ ഉടമാവകാശം തങ്ങള്ക്ക് വിട്ടുതരണമെന്നും കോടതിനിയമിച്ച റിസീവറെ പിരിച്ചുവിടണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടും 1959 'നിര്മോഹി അഖാര'യെന്ന ഹിന്ദുമതവിഭാഗവും പള്ളിയും അതിനോട് ചേര്ന്നുള്ള ശ്മശാനവും തങ്ങളുടേത് ആവുകയാല് അത് തങ്ങള്ക്ക് വിട്ടുതരണമെന്നും അതിനകത്ത് നിയമവിരുദ്ധമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിട്ടുള്ള വിഗ്രഹങ്ങള് നീക്കംചെയ്യണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് 1961 ല് സുന്നി സെന്ട്രല് വഖഫ് ബോര്ഡും കോടതിയെ സമീപിക്കുകയുണ്ടായി. ഈ കേസുകളെല്ലാം അനന്തമായ വ്യവഹാരപ്രക്രിയകളിലൂടെ തീരുമാനമാകതെ കിടക്കുകയായിരുന്നു.
ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ ഉടമാവകാശത്തെ സംബന്ധിച്ച് ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയവും അതിന്റെ തകര്ച്ചക്ക് വഴിമരുന്നിട്ടതുമായ വിധിയായിരുന്നു 1986 ലേത്. ഉമേഷ്ചന്ദ്രപാണ്ഡെ എന്ന അഭിഭാഷകന് 1986 ജനുവരി 25ന് മുന്സിഫ് കോടതിയില് ഒരു അപേക്ഷ നല്കുന്നു. പള്ളിയില് സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ട വിഗ്രഹങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് പൂജ നടത്തുവാന് നിലവിലുള്ള നിയന്ത്രണങ്ങള് നീക്കംചെയ്യണമെന്നായിരുന്നു പെറ്റീഷന്. 1961ല് സുന്നി വഖഫ് ബോര്ഡ് കൊടുത്ത കേസിന്റെ ഫയലുകള് ഹൈക്കോടതിയില് ആകയാല് ഇതില് വിധി പറയാനാവില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് മുന്സിഫ് കോടതി ഹരജി തള്ളുകയുണ്ടായി. തുടര്ന്ന് ഫെബ്രുവരി ഒന്നിന് ഫൈസാബാദ് ജില്ലാ കോടതിയില് അപ്പീല് സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ടു. ക്രമസമാധാന സ്ഥിതിയെ സംബന്ധിച്ച് ജില്ലാ മജിസ്ട്രേട്ടിന്റെയും പൊലീസ് സൂപ്രണ്ടിന്റെയും പ്രസ്താവനകള് വാങ്ങിയശേഷം വെറും 40 മിനിറ്റുകൊണ്ട് ജില്ലാ ജഡ്ജി കെ എം പാണ്ഡെ വിധി പ്രസ്താവിച്ചു. ബാബറിമസ്ജിദിന്റെ വാതിലുകള് ഹിന്ദുക്കള്ക്ക് ആരാധനക്കായി തുറന്നുകൊടുക്കാന് കല്പ്പിച്ച കുപ്രസിദ്ധമായ വിധിയായിരുന്നു പാണ്ഡെയുടേത്. ഒരു മുസ്ളിം മതവിശ്വാസിക്കുപോലും ഇക്കാര്യത്തില് എന്താണ് പറയാനുള്ളതെന്ന് കേള്ക്കാന്പോലും കോടതി തയാറായില്ല. പള്ളിയുടെ വാതിലുകള് തുറന്നുകൊടുത്താല് സ്വര്ഗം ഇടിഞ്ഞുവീഴുകയോ മുസ്ളിങ്ങളുടെ ആരാധനാ സ്വാതന്ത്യ്രത്തെ ഏതെങ്കിലും തരത്തില് ബാധിക്കുകയോ ചെയ്യില്ലെന്ന് കോടതി പറഞ്ഞു. അത്പ്രകാരം ഫെബ്രുവരി രണ്ടിന് മസ്ജിദിന്റെ വാതിലുകള് അതിക്രമിച്ച് കടന്നവര്ക്കായി തുറന്നുകൊടുത്തു. അന്നത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി രാജീവ്ഗാന്ധിയും യുപി മുഖ്യമന്ത്രി എന് ഡി തിവാരിയും രാജ്യത്ത് ഇത്തരമൊരു വിധി സൃഷ്ടിക്കുന്ന പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ ഗൌരവപൂര്വം പരിഗണിക്കാതെ ഹിന്ദുത്വതാല്പ്പര്യങ്ങള്ക്ക് മുമ്പില് ഉദാസീനത പുലര്ത്തി.
വാസ്തവത്തില് രാജ്യത്താകെ സംഘപരിവാര് അഴിച്ചുവിട്ട വര്ഗീയാന്തരീക്ഷത്തിന്റെ സ്വാധീനഫലം കൂടിയായിരുന്നു ഇത്തരമൊരു വിധി. ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികള് നടത്തിയ പ്രചണ്ഡമായ പ്രചാരണഘോഷങ്ങളുടെയും അത് സൃഷ്ടിച്ച വര്ഗീയാവബോധത്തിന്റെയും ഫലമായിട്ടാണ് ഇത്തരമൊരു വിധി ഉണ്ടാവുന്നത്. രഥയാത്രകളുടെയും വര്ഗീയകലാപങ്ങളുടെയും ഉന്മാദത്തിലേക്ക് ഇന്ത്യന് മധ്യവര്ഗങ്ങളെയാകെ വലിച്ചടുപ്പിച്ചിരുന്ന പ്രതിലോമപ്രവാഹത്തില് ഇന്ത്യന് ജുഡീഷ്യറിയും പെട്ടുപോയോ എന്ന് ആശങ്കപ്പെടുത്തിയ വിധിയായിരുന്നു ഇത്. ഇന്ത്യന് കോടതികളുടെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ഝടുതിയില് തീര്പ്പ് കല്പ്പിക്കപ്പെട്ട ഈ കോടതിവിധി ബാബറിമസ്ജിദിനെ സമ്പൂര്ണാര്ഥത്തിലുള്ള ക്ഷേത്രമാക്കിമാറ്റാനുള്ള ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളുടെ ശ്രമങ്ങളുടെ വിജയം കൂടിയായിരുന്നല്ലോ. നിയമപരമായ എല്ലാ നടപടിക്രമങ്ങളെയും സാങ്കേതികവശങ്ങളെയും നിരസിക്കുന്ന തരത്തിലാണ് ഈ വിധി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടത്.
പള്ളിയുടെ വാതില് ഹിന്ദുക്കള്ക്ക് തുറന്നുകൊടുത്തുകൊണ്ടുള്ള ഉത്തരവ് അസാധുവാക്കാന് അഭ്യര്ഥിച്ചുകൊണ്ട് ഫെബ്രുവരി മൂന്നിന് ഹൈക്കോടതിയുടെ ലക്നൌ ബഞ്ചിന് മുമ്പാകെ ഒരു റിട്ട്പെറ്റീഷന് സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ടു. മുഹമ്മദ് ഹാഷിം എന്ന പരാതിക്കാരന്റെ ഈ അപേക്ഷ പരിഗണിച്ചുകൊണ്ട് തര്ക്കത്തിന് അവസാനപരിഹാരം കാണുന്നതുവരെ കാര്യങ്ങള് പഴയപടി തുടരാന് കോടതി ഉത്തരവ് പുറപ്പെടുവിച്ചു. 1986 മെയ് 12ന് സുന്നി സെന്ട്രല് വഖഫ് ബോര്ഡും ജില്ലാ ജഡ്ജിയുടെ ഫെബ്രുവരി ഒന്നിന്റെ ഉത്തരവ് റദ്ദാക്കാന് പരാതി നല്കുകയുണ്ടായി. കോടതിക്കകത്ത് കേസുകളും നൂലാമാലകളും തുടരുമ്പോഴും പുറത്ത് ഹിന്ദുവര്ഗീയവാദികളും ഭരണകൂടവും തമ്മിലുള്ള അവിശുദ്ധബാന്ധവം ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായ ബാബറി മസ്ജിദിന്റെ തകര്ച്ചയിലേക്ക് കാര്യങ്ങളെ എത്തിച്ചു. ഇപ്പോള് അയോധ്യാതര്ക്കത്തെ സംബന്ധിച്ച് കോടതിവിധികള് എന്തായാലും സമൂഹത്തിന്റെ മതേതരവല്ക്കരണവും ഭരണകൂടത്തിന്റെ ജനാധിപത്യനിലപാടുകളും കൊണ്ടു മാത്രമേ ഹിംസയുടെയും വിധ്വംസകപ്രവര്ത്തനങ്ങളുടെതുമായ വര്ഗീയരാഷ്ട്രീയത്തെ പ്രതിരോധിക്കാനാവൂ.
2010, ഒക്ടോബർ 4, തിങ്കളാഴ്ച
Babri verdict: Shocked community denounces, fringes support
4 October 2010
Posted in
By TCN Staff Reporter,
New Delhi: Couple of days after united shock and denouncement of the Ayodhya verdict, elements from within the Muslim community are coming up, showing support to the verdict, some going one step ahead has announced donation for Ram Temple.
The September 30 Allahabad High Court verdict in the 60-year-old Babri Masjid title suit was received by the entire Indian Muslim community with a huge shock and denouncement. Some key organizations like All India Muslim Personal Law Board and Sunni Wakf Board went public about their feeling over the verdict and indicated they will move Supreme Court.
However, after initial shock period some tiny elements are publicly announcing their different views on the verdict and a Shia group has declared to give Rs 15 lakh for construction of the Ram Temple at the site.
Announcing a donation of Rs.15 lakh for starting the construction of the much-debated temple at Ayodhya, a Shia youth organization, Shia Hussaini Tigers, opposed any move to appeal against the Allahabad High Court verdict. “We will make a formal request to the Sunni Central Waqf Board not to go into appeal against the high court verdict, and to bring an end to the long pending dispute once and for all,” group chief Shamil Shamsi told media on October 2. He also informed that a delegation of the group will approach the All India Muslim Personal Law Board with the same appeal.
A special three-judge bench of the Allahabad High Court's Lucknow bench on September 30 ruled, with a majority verdict, that the place where the Babri Masjid in Ayodhya stood, before it was razed by Hindu mobs in 1992, was indeed the birthplace of Hindu god Ram. The bench also ordered that the disputed land be divided equally among Muslims, Hindus and Nirmohi Akhara. The court also said that Ram Lalla will not be removed from its present place.
Meanwhile, Aligarh Muslim University Old Boys Association Delhi Chapter has said that the verdict Ramjanmbhoomi-Babri Masid dispute has strengthened Muslims' faith in Indian Constitution and judicial system. Mr Khaja Shahid, President of the unit, told media in a press conference on the same day at India Islamic Cultural Centre in New Delhi.
Mr Shahid was of the opinion that we should try our best to avoid anything which may endanger our lives and properties and should do everything to strengthen the secular fabric and the judicial system of the country. But when asked if this verdict helps in that direction he said the verdict helps in strengthening the faith of the Muslim community in the country's constitutional and judicial system. He, however, clarified that if any party has some grievances with the verdict they can go to the Supreme Court.
But Ms Arfa Khanum, the Senior Vice President of the association said that with this judgement neither Muslims lost nor Hindus won but it’s a loss to the country as a whole.
Babri Mosque dispute: Muslims' options-Kaleem Kawaja
Posted in
By Kaleem Kawaja,
(The writer is a community activist in Washington DC.)
The flaws in the UP High Court judgement on the title to the Babri mosque land are so basic and so numerous and have been so succinctly pointed out by a lot of people, about half of them Hindus, that there is no need to discuss them any further. The anguish and lament that is pouring out of the Muslim minds is a natural occurrence. It is because we think of ourselves as such integral parts of India that we expect justice every step of the way. However it is time for the Muslim community to pay serious attention to their real options in today's India vis-a-vis the High Court judgement (where one judge in the panel was a Muslim), and the future of their community.
This High Court judgement took away many options that the Muslim community had to come to a negotiated settlement and earn some goodwill from the Hindus of India by giving up something that was their. However there is still time left and a few options left for the community where it can make the Hindus acknowledge gratitude to the Muslims for resolving a major national and Hindu-Muslim problem that has severly damaged the Indian nation. And then be able to re-build the Muslim community in the nation's mainstream and make progress with needed cooperation from secular Hindus. Muslims also need to stop VHP, BJP etal from converting more secular Hindus to their side, something that they were successful in doing with their Ram Janambhoomi campaign.
Yes, Muslims have every right to appeal to the supreme court and point out the flaws in the High Court judgement. But we should be realistic about what the supreme court may say. The govt will again play the same game and put 1 Muslim judge in the supreme court bench to demonstrate its even handedness. If we think that the Supreme Court will reverse the High Court judgement and award the entire site to Muslims, we are living in fools' paradise. Are supreme court judges angels? Are they not the same judges who populate the High Court? Are not the same compulsions at work in the supreme court as they are in the High Courts? Will it really be possible for the Hindu supreme court judges and the lone Muslim judge to negate the High court conclusion and say that Hindus have no claim to that site? Think about it.
The most generous result that we can expect from the supreme cort appeal, which will again create much tension between Muslims and Hindus, with Muslims bearing the brunt, may be that the supreme court may give one-half of the site to Muslims and the other half to Hindus. We should understand that no power on earth, let alone supreme court can make Hindus vacate the part of land where the makeshift Rama twmple exists now. We should also understand that any supreme court proceeding will give yet another opportunity to VHP, BJP, Advani, Modi etal to whip up poison in the Hindu mind against the Muslims. Another cycle of hatred, violence and retribution against innocent Muslims may result and its negative effect last for decades .
It is also likely that supreme court may refuse to hear the Muslims' appeal on some technoical legal ground. Regardless, after the supreme court review that may take another 3 or 4 years it may be established beyond the shadow of any doubt that VHP/BJP were always right and not only Muslims were wrog, the secular Hindus were also wrong. VHP, BJP will be able to say with full confidence that Muslims always exaggerate the resolution of national problems with a Muslim bias and without being even handed. Ofcourse at that time Muslims will have absolutely no options or ability to make suggestions in this matter. Also it will embolden VHP, BJP and extremist Hindus to say with certanity that Muslims and secular Hindus are wrong on the other 2,000 mosques also. And they will intensify their campaign to take over those mosques. It will give much fodder to BJP to surge as the lead political party in India.
However at this time while Muslims still have some options, if they express their revulsion at the flawed High Court judgement, but say that in the interest of the welfare of the Indian nation and their own community, they want to close the chapter on this very damaging national dispute and not pursue it any further, it will leave a very positive and very lasting impression on millions of Hindus who populate India. As to their share of the land, they can simply give it away to the Hindus, or decline to take possession. That may make a lot of Hindus who think negatively about Muslims, to rethink and at least become neutral on Muslims. This is just as it happened among many Hindus after the genocide of Muslims in Gujarat.
Unfortunately many Muslims who speak on this issue have hardly any communication with Hindus as their lives have always revolved in Muslim circles only. Instead of looking at today's real India they think of an idealistic divine India where every Hindus should be a Gandhi. Look at the long history of India where a minority of upper caste Hindus have dominated over an overwhelming majority of low caste Hindus for many milleniums, despite countless Hindu saints, reformers and do-gooders.
Today it behoves Indian Muslims to think of their future with cool heads, evaluate their real options, not their idealistic dreams, and advise their leadership to take the right step forward that can bring the community out of the doghouse and into the mainstream and pinnacle of the nation.
ഇതിനായി സബ്സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റുകള് (Atom)